تو زین داستان گنجی اندر جهان

بمانی که هرگز نگردد کمی

به رخ بر سرشته شده گرد خوی

چو بر لاله آمیخته مشک و می

دلارام را بر رخ از شرم کی

سمن لاله شد لاله لؤلؤ ز خوی

بت گلرخ از کار جمشید کی

در اندیشه رفته همی خورد می

به زور تن و چهره و برز و یال

شد این اثرط از سروران بی همالی

تن زرّ گون کرده سیمین ز خوی

کشان زین و برگستوان زیر پی

بدان خرمی بزمی افکند پی

کزآن بزم ماه آرزو کرد می

نهادی دو سه پیل زی شاه پی

یکی نقل دادی یکی جام می

بگشت آن همه مرغ و گند آب و نی

ندید از ددان هیچ جز داغی پی

سپهدار و مهراج فرخنده پی

گرفتند با سروران جام می

همان شب ز شادی که افکنده پی

همی جز به یادش ننوشید می

که صندوق پیلان شد از زیر پی

ز بس کشته هندو چو چرخشت می

یکی بیشه دیدند گند آب و نی

که آن آب مستی نمودی چو می

همی یخ شد از بوی کافور خوی

برانگیخت از مغر سرمای دی

جزیری که مرزش نبد نیم پی

جز از سنگ و خار و گزستان و نی

بگرد از وی و سوی یزدان گران

به هر کار فرمان یزدان بپای

ز دیوست گفتیش رفتار و پی

درازا و رنگ از شب ماه دی

ز بس برهم آمیخته مشک و می

بر اسبان شده غالیه گرد و خوی

برفتند ز ایوان فرخنده کی

چه سرمست تنها چه با رود و می

به هر گام جامی پر از لعل می

طبق‌های نقل و درم زیرپی