بزرگیش ناید به وهم اندرون

نه اندیشه بشناسد او را که چون

از آن پس شگفت دگر گونه‌گون

بس افتد جهاندار داند که چون

اگر سالیان از هزاران فزون

دراو خرمی ها کنی گونه گون

به بازی همین زین دو پرده برون

خیال آرد از جانور گونه گون

چو دریاست این گنبد نیلگون

زمین چون جزیره میان اندرون

ولیکن چو کردی خرد رهنمون

ستایش زمین راست زیشان فزون

به گیتی درون جانور گونه‌گون

بسند از گمان وز شمردن فزون

تنت خانه ای دان به باغی درون

چراغش روان زندگانی ستون

برش میوهٔ دانش آرم برون

کنم آفرین شهنشه فزون

همان گه زن جادوی پرفسون

که بُد دایه مه را و هم رهنمون

خورش باید از میزبان گونه گون

نه گفتن کزین کم خور و زآن فزون

رخ نار با سیب شنگرف گون

بدان زخم تیغ و بدین رنگ خون

سزا آن بُدی کز نخستین کنون

مرا کردی اندر هنر آزمون

گدازان شد از رنج سیمین ستون

گلش گشت گِل رنگ و مه تیره گون

ز خورشید رویت بُد آن گه فزون

فروغ چراغی نداری کنون

زمین همچو کشتی شد از موج خون

گهی راست جنبان و گه چپ نگون

بدو گفت آنکو به قلب اندرون

ستادست و بر کتف رومی ستون

به هر حمله خیلی فکندی نگون

به هر زخم جویی براندی ز خون

به ده سالگی شد ز مردی فزون

به یک مشت گردی فکندی نگون

زبانش چو دیوی سیه سر نگون

که هزمان ز غاری سرآرد برون