ز خرماستانها و بید و بهی

ندید اندر آن بوم یک پی تهی

هر آن شاه کاو خوار دارد شهی

شود زود از او تخت شاهی تهی

دریغ آید این زاد سرو سهی

شده مانده باغ از نهالش تهی

بدادندش از هر چه بُد آگهی

بماند از هش و رای مغزش تهی

ز شاهش بخواهی ربودن شهی

کنی شهر و بومش زمردم تهی

نگه کن که چون کرد باید شهی

بیآموز آیین و راه مهی

که چون از گزافش بزرگی دهی

نه ارج تو داند نه آن مهی

به سهم و سکه داشت باید شهی

که چون این دو نبود نپاید مهی

نخستینت کو گنج و فّر و مهی

که جویی همی تخت و تاج شهی

به بومی بود خشک و از نم تهی

خورندش زنان از پی فربهی

چو شد نزد ضحاک شاه آگهی

بیاراست ایوان و تخت شهی

بیآمد فریدون به شاهنشهی

وز آن مارفش کرد گیتی تهی

مهی نو برآمد ز چرخ مهی

که دارد فزونی و فر و بهی

که بستد ز ضحاک شاهنشهی

جهان شد ز بیداد و از بد تهی

ز ضحاک ناپاک بستد شهی

برای فریدون با فرهی

طلایه رسانید زود آگهی

که از چینیان گشت گیتی تهی

چو از تو بود کژی و بی رهی

گناه از چه بر چرخ گردان نهی

دگر روز شبگیر با فرهی

چو بنشست برگاه شاهنشهی

مگویید شه را به از بی رهی

که تان بد رسد چون رسد آگهی

به یک سال از آن شادی و فرهی

نشد دستش از جام روزی تهی