کنون چون شنیدی بدو دل مبند

و گر دل ببندی شوی درگزند

کسی را که سازند با جان گزند

بکوبندش از زیر پای نوند

گهر های گیتی به کار اندرند

ز گردون به گردان حصار اندراند

زمین آمد از اختران بهره مند

هم از هر سه ارکان ط چرخ بلند

ولیک از همه مردم آمد پسند

که مردم گشاده است و ایشان به بند

هر آن گه که زنجیر شد سست بند

زهر گوشه ناگه بخیزد گزند

یکی کار جُستم‌همی ارجمند

که نامم شود زو به گیتی بلند

پناه جهان خسرو ارجمند

دل گیتی امید تخت بلند

همان بود رستم که دیو نژند

ببردش به ابر و به دریا فکند

به درگاه ما هرکش آرد به بند

نباشد پس از ما چو او ارجمند

بماندش دو گلنار خندان نژند

بجوشید پولادش اندر پرند

ز لؤلؤ و بیجاده بگشاد بند

برآمیخت شنگرف و گوهر به قند

بدانست دلدار کان ارجمند

بود پور طهمورث دیوبند

فغ ماهرخ گفت کای ارجمند

درین پرنیان از چه ماندی نژند

مَده روز فَرخ به روز نژند

ز بهر جهان دل در اندُه مبند

ز بس لابه و مهر و سوگند و پند

ازو ایمنی یافت شاه از گزند

که گفتست هر ک آرد او را به بند

به گنج و به کشور کنمش ارجمند

یلی شد که در خَمّ خام کمند

گسستی سر زنده پیلان ز بند

طورگ دلاور نشد هیچ کٌند

عقاب نبردی برانگیخت تٌند

نه دیوی که آید به خم کمند

نه گردی کِش از زین توانی فکند