بتی هست گویا میانش اهرمن

فریبنده دل ها به شیرین سخن

کنون زین پس از مَردم آرم سخُن

که گیتی تمام اوست ز آغاز و بن

ز هر گونه رأیی فکندند بن

پس آن گه گشادند بندِ سخُن

بتستانی آرایم از خوش سخن

که هرگز نگارش نگردد کهن

سخن همچو جان ز آن نگردد کهن

که فرزند جانست شیرین سخن

هم از نامه پیش دانان سخن

شنیدم که جم ساخت هر دو ز بُن

ز شادی همی در کف رود زن

شکافه شکافنده گشت از شکن

دو نرگس شدش ابر لؤلؤ فکن

به باران همی شست برگ سمن

به نزد پدر کم شدی سرو بن

پدر بدگمان شد بدو زین سخن

تورا شاید این گلرخ سیمتن

که هم پای کوبست هم چنگزن

گر او را جدا کرد خواهی ز من

نخستین سر من جدا کن ز تن

نهان مانده در کاخ آن سرو بُن

چو اندر دل رازداران سخن

سخن کان گذشت از زبان دو تن

پراکنده شد بر سر انجمن

به خوبی چهر و به پاکی تن

فروماند از آن شیرخوار انجمن

سرش بیشه از موی وچون کوه تن

چو دودش دَم و همچو دوزخ دهن

چناری بد از پیش میدان کهن

چو ده بارش اندازه گردبن

مغ از هیر بد موبدان کهن

ز ضحاک راندند زینسان سخن

به هر کار بر وی دلیری مکن

مگو پیش او چون همالان سخن

مگردان دروغ آنچه گوید سخن

وز آنچت بپرسد نهان زو مکن

گر از جاه باشی سَرِ انجمن

تو آن جاه ازو دان، نه از خویشتن