به جز دایه دمساز با هر دو کس

زن خوب بازارگان بود و بس

شتابنده از پیش و رهبر ز پس

جهنده رهان و گریزنده رس

ز چندین سپه نیست ناخسته کس

ره دور پیشست و دشمن ز پس

نبد کشته از خیل گرشاسب کس

شمردند یک مرد کم بود و بس

ز گرشاسب آگه نبودند کس

شب آمد ز پیکار کردند بس

به بیداد مستان تو چیزی ز کس

به داد و ستد راستی جوی و بس

شه آن به که هر دانش و دسترس

همه زو گرند او نگیرد زکس

گه بار مگذار و مگمار کس

به شمشیر از افراز سر یا ز پس

گریزان چو باشی به شب باش و بس

که تا بر پی از پس نیایدت کس

دو صد مرد بودیم نگذاشت کس

همه خورد و من مانده‌ام زنده بس

چو جان شد به در باز ناید ز پس

ز مادر دوباره نزادست کس

گرفتندشان در میان پیش و پس

از ایشان نماندند بسیار کس

ز خیل فریقی نبد مانده کس

یکی بود از ایرانیان کشته بس

مر آن را ندانست کز چیست کس

شدن روز و شب بازگشتن ز پس

اگر هیچ دشمن ترا نیست کس

جهان دشمن آشکارست بس

کرا سوی دانش بود دسترس

ورا پایه تا دانش اوست بس

پناهت بداد آفرین باد و بس

که از بد جز او نیست فریادرس

ندانم که یابد بدو دسترس

مرا بهره باری شمارست و بس

که بردن توان گنج زر گرچه بس

ز کس گنج نیکی نبردست کس

سپه پیش دار و بنه باز پس

ز گرد بنه گرد بسیار کس