یکی آخته تیغ زرین ز بر

یکی بر سر آورده سیمین سپر

برد سهم او دل ز غران هژبر

کند گرد او خشک باران در ابر

پدر شادمان شد گرفتش به بر

زره خواست با ترگ و زرین سپر

دلاور ز گفتِ پدر چون هژبر

یکی نعره زد کآب خون شد در ابر

کمانی چو چفته ستونی ستبر

زهش چون کمندی ز چرم هژبر

ز تاریکی و آتش و باد و ابر

ز غول و دژم دیو وز شیر و ببر

به پستی چو آب و به بالا چو ابر

شناور چو ماغ و دلاور چو ببر

به پیش اندر آمد یکی تند ببر

جهان‌چون‌درخش‌و‌خروشان چوابر

ز گرشاسب نزد بهو شد خبر

که تنها سپه کرد زیر و زبر

شود کشورت پاک زیر و زبر

نه گنجت بماند نه بوم و نه بر

بغرید بر کوس چرم هژبر

دم نای رویین برآمد به ابر

زدش بر کمربند و خفتان و گبر

بر آوردش از کوهه زین به ابر

بدان چرمه پوشیده چرم هژبر

چو دیوی دمان بر یکی پاره ابر

سرافشان همی کرد در صف هژبر

کمینگاه بگرفت بهپور ببر

چه ورزیش کت ندهد از رنج بر

بمالد به پی چون بگیرد به بر

یکی مرد ملاح بُد راهبر

که بودش همه راه دریا ز بر

ستاک سمن بود زانسان ببر

که یک مرد بستم گرفتی به بر

همان گه بر آید یکی تیره ابر

کند روی گردون چو پشت هژبر

یکی برگ تَر زآن درخت ببر

نهادی ابر دست و سندان زبر

به گیتی به جز دست نیکی مبر

که آید یکی روز نیکی به بر