که پاکا توانا خدای بزرگ

که دیوی چنین آفریند سترگ

به کام دلش پهلوان سترگ

همی پرورانید تا شد بزرگ

بدی صد هزاران سران سترگ

طرازنده گردش سپاهی بزرگ

بگفتند از ایران دلیری سترگ

رسیدست نو با سپاهی بزرگ

به کم یک زمان زان سپاه بزرگ

بد افکنده بسیار گرد سترگ

چه باشیر و پیل و چه بادیو و کرگ

چه با اژدها رفته در کام مرگ

همی تیغ خندید بر خود و ترگ

بر آنسان که خندد بر امید مرگ

دو ره صد هزار از سران سترگ

کشیدند در هم سپاهی بزرگ

چه نازی بدین اسپ و این خود و ترگ

کت این تخت خونست و آن تاج مرگ

به تیری که پیکان او بید برگ

فرو دوخت بر تارک ترک ترگ

به زیر آب و زافراز بارنده برگ

میانشان سر شیر و دندان کرگ

سپهدار در حمله بر شیر و کرگ

به پیکان همی ریخت الماس مرگ

به دستار شاره بپوشید ترگ

نهان زیر در گرز بارنده مرگ

سر نیزه را شد ز دل مغز و ترگ

زبان کشته شمشیر و گفتار مرگ

دو لشکر نهادند دل ها به مرگ

ببارید تیر از دو سو چون تگرگ

پذیرفت از او پهلوان سترگ

بر آن فال بر ساخت بزمی بزرگ

ز سر سوده تیغ و ز کین زیر ترگ

ز تن جان ستوه و ز جان سیر مرگ

یکی نیستان بود پر پیل و کرگ

ز نیزه نی اش پاک وز تیغ برگ

صد و بیست گردون همه تیغ و ترگ

دو چندان سپرهای مدهون کرگ

بر این آرزو پهلوان سترگ

فرستاد نامه به شاه بزرگ