بس کن و بحث این سخن در ترجیع بازگو

گرچه به پیش مستمع دارد هر سخن دورو

گرچه بی‌عقل بود، عقل شد او را هندو

ورچه بی‌روی بود او بگذشت از بارو

ترجیع کنم ای جان گر زانک بخندی تو

تا از خوشی و مستی بر شیر جهد آهو

ز جمال فرخش گو، ترجیع گو و خوش‌گو

که مباد ز آب خالی شب و روز، اینچنین جو

در تصوّر ذات او را گُنج کو

تا درآید در تصوّر مثل او

هان و هان این راز را با کس مگو

گرچه از تو شه کند بس جُست‌ و جو

گر ندیدی سود او در قهر او

کی شدی آن لطف مطلق قهرجو

او گمان برده که من کردم چو او

فرق را کی داند آن استیزه‌رو

گفت استاد: آن، دو شیشه نیست، رو

اَحوَلی بگذار و افزون‌ْبین مشو

بر مُنادی‌گاه کُن این کارْ تو

بر سرِ راهی که باشد چارسو

فضل طاعت را نجستندی ازو

عیب ظاهر را بجستندی که کو

تیر اندازد به سوی سایه او

ترکشش خالی شود از جست و جو

ظاهر نقره گر اسپید‌ست و نو

دست و جامه می سیه گردد ازو

لابه و زاری همی کردند و او

از ریاضت گشته در خلوت دوتو

گفت هان ای سخرگان گفت و گو

وعظ و گفتار زبان و گوش جو

جمله گفتند ای حکیم رخنه‌جو

این فریب و این جفا با ما مگو

ور تو گویی غافلست از جبر او

ماه حق پنهان کند در ابر رو

پس بِدان این اصل را ای اصل‌جو

هر که را دردست، او بُرده‌ست بو

چون تو جبر او نمی‌بینی مگو

ور همی بینی نشان دید کو

لیک تا من زنده‌ام این وا مگو

تا نمیرم این ریاست را مجو