بوسه‌ای داد مرا دلبر عیار و برفت

چه شدی چونک یکی داد بدادی شش و هفت

هر لبی را که ببوسید نشان‌ها دارد

که ز شیرینی آن لب بشکافید و بکفت

یک نشان آنک ز سودای لب آب حیات

[...]

آن را که غمی باشد و بتواند گفت

گر از دل خود بگفت بتواند رفت

این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت

نه رنگ توان نمود و نه بوی نهفت

ای هر بیدار با خبرهای تو خفت

ای هرکه بخفت در بر لطف تو خفت

ای آنکه به جز تو نیست پیدا و نهفت

از بیم تو بیش از این نمیآرم گفت

با جان دو روزه تو چنان گشتی جفت

با تو سخن مرگ نمی‌شاید گفت

جان طالب منزلست و منزل مرگست

اما خر تو میانهٔ راه بخفت

سر سخن دوست نمیارم گفت

دریست گرانبها نمیارم سفت

ترسم که بخواب دربگویم سخنی

شب‌هاست که از بیم نمیارم خفت

گفتم بجهم همچو کبوتر ز کفت

گفت ار بجهی کند غمم مستخفت

گفتم که شدم خوار و زبون و تلفت

گفت از تلف منست عزو شرفت

منصور حلاجی که اناالحق میگفت

خاک همه ره به نوک مژگان می‌رفت

درقلزم نیستی خود غوطه بخورد

آنکه پس از آن در اناالحق می‌سفت

بهار آمد بهار آمد، بهاریات باید گفت

بکن ترجیع، تا گویم: « شکوفه از کجا بشکفت »

ای بسا ناورده استثنا به گفت

جان او با جان استثناست جفت

از هلیله قبض شد اطلاق رفت

آب آتش را مدد شد همچو نفت

دید رنج و کشف شد بَر وی نهفت

لیک پنهان کرد و با سلطان نگفت

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت

شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت

گفت پیغامبر که هر که سِرّ نهفت

زود گردد با مراد خویش جفت

«کای لطیف استاد کامل معرفت

فاش اندر شهرها از تو صفت

می‌نمود آن مرغ را هر گون نهفت

تا که باشد اندرآید او به گفت

کرد با وی شاه آن کاری که گفت

خلق حیران مانده زان مکر نهفت

ترکش عمرش تهی شد عمر رفت

از دویدن در شکار سایه تفت

کوزهٔ سربسته اندر آب زفت

از دل پر باد فوق آب رفت

گفت هر رازی نشاید باز گفت

جفت طاق آید گهی گه طاق جفت

باغبان را خار چون در پای رفت

دزد فرصت یافت کالا برد تفت