الا ای جان جان جان چو می‌بینی چه می‌پرسی

الا ای کان کان کان چو با مایی چه می‌ترسی

ز لا و لم مسلم شو به هر سو کت کشم می‌رو

به قدوست کشم آخر که خانه زاده قدسی

چه در بحث اصولی تو چه دربند فصولی تو

[...]

از قصه حال ما نپرسی

وز کشتن عاشقان نترسی

ای گوهر عشق از چه بحری

وی آتش عشق از چه درسی

آنجا که توی کی راه یابد

[...]

به شکرخنده اگر می‌ببرد دل ز کسی

می‌دهد در عوضش جان خوشی بوالهوسی

گه سحر حمله برد بر دو جهان خورشیدش

گه به شب گشت کند بر دل و جان چون عسسی

گه بگوید که حذر کن شه شطرنج منم

[...]

به شکرخنده اگر می‌ببرد جان ز کسی

می‌دهد جان خوشی پرطربی پرهوسی

گه سحر حمله برد بر همه چون خورشیدی

گه به شب گشت کند بر دل و جان چون عسسی

گه یکی تنگ شکربار کند بهر نثار

[...]

تو هر چند صدری شه مجلسی

ز هستی نرستی در این محبسی

بده وام جان گر وجوهیت هست

درآ مفلسانه اگر مفلسی

غریبان برستند و تو حبس غم

[...]

یا ساقی الراح خذ و امرلاء به طاسی

فلست املک صبر نوبةالکاس

و تابع‌الطاس مملوا بلا مهل

فان صحوت فهذا نوبة الیاس

و دوام السکر من کأس البقا مددا

[...]

اندر دو جهان دلبر و جانم تو بسی

زیرا که بهر غمیم فریادرسی

کس نیست به جز تو ایمه اندر دو جهان

جز آنکه ببخشیش باکرام کسی

ای نفس عجب که با دلم همنفسی

من بندهٔ آن صبح که خندان برسی

ای در دل شب چو روز آخر چه کسی

هم شحنه و دزد و خواجه و هم عسسی

در هر دو جهان دلبر و یارم تو بسی

زیرا که به هر غمیم فریاد رسی

کس نیست به جز تو ایمه اندر دو جهان

جز آن که ببخشیش باکرام کسی

دیروز فسون سرد برخواند کسی

او سردتر از فسون خود بود بسی

بر مایدهٔ عشق مگس بسیار است

ای کم ز مگس کو برمد از مگسی

مادام که در راه هوا و هوسی

از کعبهٔ وصل هردمی باز پسی

در بادیهٔ طلب چو جهدی بنمای

باشد که به کعبهٔ وصالش برسی

نی گفت که پای من به گل بود بسی

ناگاه بریدند سرم در هوسی

نه زخم گران بخوردم از دست کسی

معذورم دار اگر بنالم نفسی

خار در دل گر بدیدی هر خسی

دستْ کِی بودی غمان را بر کسی؟

با چنین غالب خداوندی کسی

چون نمیرد گر نباشد او خسی

چون به قعر خوی خود اندر رسی

پس بدانی کز تو بود آن ناکسی

سوختم من‌، سوخته خواهد کسی

تا ز من آتش زند اندر خسی

گفت: عمر و مهلتم دادی بسی

لطفها کردی خدایا با خسی!

گرد گورستان دوانه شد بسی

غیر آن پیر، او ندید آنجا کسی

تو مرید و میهمان آن کسی

کو ستاند حاصلت را از خسی

حرف درویشان بدزدیده بسی

تا گمان آید که هست او خود کسی