این روا باشد که من در بند سخت

گه شما بر سبزه گاهی بر درخت

کین کدو با خنب پیوستست سخت

نی چو تو شاد آن کدوی نیکبخت

فعل باران بهاری با درخت

آید از انفاسشان در نیکبخت

در دلالت همچو آبند و درخت

چون بماهیت روی دورند سخت

سایهٔ مرغی گرفته مرد سخت

مرغ حیران گشته بر شاخ درخت

تیشه را ز انبوهی شاخ درخت

کی هراس آید ببرد لخت لخت

آن یکی گوشش همی‌پیچید سخت

وان دگر در زیر کامش جست لخت

باغبان ملک با اقبال و بخت

چون درختی را نداند از درخت

ناگهان آمد سواری نیکبخت

پس گرفت اندر کنارت سخت سخت

برد او را زخم آن دبوس سخت

زو گریزان تا به‌زیر یک درخت

چون بگوید هم بگیر او را تو سخت

تا بگوید او علامتهای رخت

از چو ما بیچارگان این بند سخت

کی گشاید ای شه بی‌تاج و تخت

دوزخ آن بود و سیاستگاه سخت

بر شما شد باغ و بستان و درخت

همچنانک موسی از سوی درخت

بانگ حق بشنید کای مسعودبخت

تو چه بر چفسی برین نام درخت

تا بمانی تلخ‌کام و شوربخت

می‌نیاید یک جواب از پیش تخت

چند الله می‌زنی با روی سخت

بعدِ نُه مَه شَه برون آورد تخت

سوی میدان و منادی کرد سخت

چون بیارایند روز حشر تخت

خود شفیع ما توی آن روز سخت

هیچ برگی در نیفتد از درخت

بی قضا و حکم آن سلطان بخت

باز هر یک مرد شد شکل درخت

چشمم از سبزی ایشان نیکبخت