گفت من چند ارمغان جستم ترا

ارمغانی در نظر نامد مرا

گر شود پر نور روزن یا سرا

تو مدان روشن مگر خورشید را

چونک ساکن خواهدش کرد از مرا

سوی ساحل افکند خاشاک را

یؤمنون بالغیب می‌باید مرا

زان ببستم روزن فانی سرا

چونک حرم خشم کی بندد مرا

نیست اینجا جز صفات حق در آ

بر همان بو می‌خوری این خشک را

بعد از آن کامیخت معنی با ثری

گرچه ناخن رفت چون باشی مرا

بر‌کنم من پرچم خورشید را

سرنگون می‌افتد از بام سرا

تا زیانی کرده باشد خواجه را

آب می‌زد بانگ یعنی هی ترا

فایده چه زین زدن خشتی مرا

ای ملامت‌گر سلامت مر تو را

ای سلامت‌جو رها کن تو مرا

می‌دوی در کوی و بازار و سرا

چون کسی کو گم کند گوساله را

حق آنک چرخهٔ چرخ تو را

کرد گردان بر فراز این سرا

مشتری من خدایست او مرا

می‌کشد بالا که الله اشتری

گفت نی نی این غرض نبود تو را

که بخیری ره‌نما باشی مرا

گفت ای ابله چه می‌گویی مرا

من گرفته بودم آخر مر ورا

رو بگرداند چو بیند زخم را

رفتن او بشکند پشت تو را

صدق تو آورد در جستن تو را

جستنم آورد در صدقی مرا

این توقف چیست؟ حیرانی چرا‌؟

پا بنه، مردانه اندر جو در آ

این گذشتن شد مسلم مر مرا

بگذرانم صد هزاران چون ترا

دوربینی کور دارد مرد را

همچو خفته در سرا کور از سرا