ای که بر چرخ ایمنی، زنهار

تکیه برآب کرده ای، هش دار».

چون باد، خیز و آتش پیگار برافروز

چون ابر، و روز ظفر بی غبار کن

از غرب سوی شرق زن بد خواه را بر فرق زن

بر فرق او چون برق زن مگذار ازو نام و نشان»

نرسد عقل اگر دو اسپه کند

در تگ وهم بی غبار ملک

نشوم خاضع عدو هرگز

ورچه بر آسمان کند مسکن

باز گنجشک را برد فرمان؟

شیر روباه را نهد گردن؟

هرکجا حزم تو فرود آید

برکشد امن حصنهای حصین

از خواب گران فتنه سبک برنکد سر

تا دیده حزم تو بود روشن و بیدار

دیو کانجا رسید سر بنهد

مرغ کانجا رسید پر بنهد

نرود جز ببدرقه گردون

از هوا و زمین او بیرون

کلبه ای کاندرو نخواهی ماند

سال عمرت چه ده چه صد چه هزار

صلح دشمن چون جنگ دوست بود

که ازو مغز او چو پوست بود

صبح آمد و علامت مصقول برکشید

وز آسمان شمامه کافور بردمید

گویی که دست قرطه شعر کبود خویش

تا جایگاه ناف بعمدا فرو درید

در دهان دار تا بود خندان

چون گرانی کند بکن دندان

هرکجا داغ بایدت فرمود

چون تو مرهم نهی نداردسود

گر چو نرگس نیستی شوخ و چو لاله تیره دل

پس دو روی و ده زبان همچون گل و سوسن مباش

به مار‌ماهی مانی، نه این تمام و نه آن‌!

منافقی چه‌کنی؟ مار باش یا ماهی

شاد شو ای منهزم، که در مدد تو

حمله تایید و رکضت ظفر آید

کرد آن سپید کار بملک تو چشم سرخ

تا زرد روی گشت و جهان شد برو سیاه

گردی که همی تلخ کند کام تو امروز

فردا نهد اندر دهن تو شکر فتح

آنت بی همت شگرفی کو برون ناید زجان

وانت بی دولت سواری کو فرو ناید زتن

نی پای همیشه در رکابت باشد

بد نیز چو نیک در حسابت باشد

برد تیغت ز نایبات شکوه

داد رایت بحادثات سکون