چو طوس و چو گودرز کشواد و گیو

چو خراد و گرگین و رهام نیو

خبر شد به طوس و به گودرز و گیو

به رهام و گرگین و گردان نیو

برفتند با او بزرگان نیو

چو طوس و چو گودرز و رهام و گیو

کمر بست و رفت از بر شاه گیو

ز لشکر گزین کرد گردان نیو

بدان جایگه باشد ارژنگ دیو

که هزمان برآید خروش و غریو

برون آمد از خیمه ارژنگ دیو

چو آمد به گوش اندرش آن غریو

چو طوس و فریبرز و گودرز و گیو

چو رهام و گرگین و فرهاد نیو

چو آگه شد از رستم و کار دیو

پر از خون شدش دیده دل پرغریو

چو فرهاد و خراد و برزین و گیو

برفتند با نامداران نیو

به مستی چنین گفت یک روز گیو

به رستم که ای نامبردار نیو

چو طوس و چو گودرز کشواد و گیو

چو گرگین و بهرام و فرهاد نیو

بر آن برنهادند یکسر که گیو

به زابل شود نزد سالار نیو

بدان‌گونه دیدند گردان نیو

که پیش تو آید گرانمایه گیو

به روز چهارم برآراست گیو

چنین گفت با گرد سالار نیو

بدو گفت کان پور گودرز گیو

که خوانند گردان ورا گیو نیو

چنین گفت با رستم گرد گیو

کزین گونه هرگز ندیدیم نیو

همی راند در پیش با طوس گیو

پس اندر پرستنده‌ای چند نیو

نشست از بر بادپایی چو دیو

برافشارد ران و برآمد غریو

چو فرهاد و شیدوش و گرگین و گیو

چو بهرام و رهام و شاپور نیو

سواران ایران به کردار دیو

دمان از پسش برکشیده غریو