شِنیدَم زِ دانا دِگرگونه زین

چه دانیم رازِ جَهان آفرین

نِگَه کُن سَرانجامِ خود را ببین

چو کاری بیابی اَز این بِه گُزین

پس از هر دو آن بود عثمان گزین

خداوند شرم و خداوند دین

علی را چنین گفت و دیگر همین

کز ایشان قوی شد به هر گونه دین

خداوند جوی می و انگبین

همان چشمهٔ شیر و ماء معین

بر آن آفرین کو کند آفرین

بر آن بخت بیدار و فرخ زمین

ز کشمیر تا پیش دریای چین

بر او شهریاران کنند آفرین

بر اندیشهٔ شهریار زمین

بخفتم شبی لب پر از آفرین

از آن بد کنش دیو روی زمین

بپرداز و پردخته کن دل ز کین

جهاندار طهمورث بافرین

بیامد کمربستهٔ جنگ و کین

سر سال نو هرمز فرودین

بر آسوده از رنج روی زمین

بز و میش بد شیرور همچنین

به دوشیزگان داده بد پاکدین

شب و روز بودی دو بهره به زین

ز روی بزرگی نه از روی کین

صدم سال روزی به دریای چین

پدید آمد آن شاه ناپاک دین

همی بنگرید این بدان آن بدین

ز کردار بیداد شاه زمین

یکی نام ارمایل پاک‌دین

دگر نام گرمایل پیشبین

بدو گفت ضحاک ناپاک دین

چرا بنددم از منش چیست کین

فریدون که بودش پدر آبتین

شده تنگ بر آبتین بر زمین

فرانک بدو گفت کای پاکدین

منم سوگواری ز ایران زمین

تو بشناس کز مرز ایران زمین

یکی مرد بد نام او آبتین