همانا که باشد مرا دستگیر

خداوند تاج و لوا و سریر

پری و پلنگ انجمن کرد و شیر

ز درّندگان گرگ و ببر دلیر

که فرزند بد گر شود نرّه شیر

به خون پدر هم نباشد دلیر

به خونش بپرورد بر سان شیر

بدان تا کند پادشا را دلیر

گریزان و از خویشتن گشته سیر

برآویخت ناگاه بر کام شیر

پدروارش از مادر اندر پذیر

وزین گاو نغزش بپرور به شیر

سه سالش همی داد زان گاو شیر

هشیوار بیدار زنهارگیر

چنین داد پاسخ به مادر که شیر

نگردد مگر ز آزمایش دلیر

بر آن محضر اژدها ناگزیر

گواهی نوشتند برنا و پیر

ز تاج بزرگی چو موی از خمیر

برون آمدی مهترا چاره گیر

فریدون چو بشنید نآسود دیر

کمندی بیاراست از چرم شیر

چو این راز بشنید تور دلیر

برآشفت ناگاه برسان شیر

گزیدند پس موبدی تیزویر

سخن گوی و بینادل و یادگیر

ز چندان گرانمایه گرد دلیر

خروشی برآمد چو آوای شیر

بشد با تنی چند برنا و پیر

چنان چون بود راه را ناگزیر

مرا تخت ایران اگر بود زیر

کنون گشتم از تاج و از تخت سیر

به گردونه‌ها بر چه مشک و عبیر

چه دیبا و دینار و خز و حریر

به یک دست پیل و به یک دست شیر

جهان را به تخت اندر آورده زیر

مبارز چو شیروی درنده شیر

چو شاپور یل ژنده پیل دلیر

نباید که آن بچهٔ نره‌شیر

شود تیزدندان و گردد دلیر