چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی

خداوند امر و خداوند نهی

به دل گفت اگر با نبی و وصی

شوم غرقه دارم دو یار وفی

منم بندهٔ اهل بیت نبی

ستایندهٔ خاک پای وصی

چو آن پوست بر نیزه بر دید کی

به نیکی یکی اختر افگند پی

همه یال اسپان پر از مشک و می

پراگنده دینار در زیر پی

یکی داستان زد جهاندیده کی

که مرد جوان چون بود نیک‌پی

دو خورشید بود اندر ایوان او

چو سیندخت و رودابهٔ ماه روی

یک ایوان همه جامهٔ رود و می

بیاورده از پارس و اهواز و ری

گرانمایه اغریرث نیک پی

ز آمل گذارد سپه را به ری

چو اغریرث آمد ز آمل به ری

وزان کارها آگهی یافت کی

بیاورد لشکر سوی خوار ری

بیاراست جنگ و بیفشارد پی

بیاورد لشکر سوی خوار ری

بران مرغزاری که بد آب و نی

تهمتن همیدون یکی جام می

بخورد آفرین کرد بر جان کی

همه پهلوانان فرخنده پی

نشستند بر تخت کاووس کی

نشست از بر چشمه فرخنده‌پی

یکی جام زر دید پر کرده می

از ایدر به نزدیک کاووس کی

صد افگنده بخشیده فرسنگ پی

ازان سو کجا هست کاووس کی

مرا راه بنمای و بردار پی

به جایی که بستست کاووس کی

کسی کاین بدیها فگندست پی

برین گونه یک هفته با رود و می

همی رامش آراست کاووس کی

برفتند یکسر به فرمان کی

چو آتش که برخیزد از خشک نی