که خورشید بعد از رسولان مه

نتابید بر کس ز بوبکر به

به گرسیوز تیغ زن داد مه

که خانه بمال و در آور به زه

ز چوبی کمان کرد وز روده زه

ز هر سو برافگند زه را گره

یکی نامور زان پسندیده ده

گذر کرد بر وی که او بود مه

سرایی به پردخت مهتر بده

خورشها و گستردنی هرچ به

مهان را به مه دارد و که به که

بود دین فروزنده و روزبه

بدین دوده اکنون کدامست مه

جز از تو پسندیده و روزبه

تو با من سگالی که آیی به رام

گر ایدر بباشی به نزدیک شاه

سپهبد ز کوه اندر آمد بده

ازان ده سبک پیش او رفت مه

وزان روی پیوسته شد ده به ده

به ده در یکی نامبردار مه

بدو راهبر گفت کای پادشا

دلت شد به فرزند خود بر گواه

چو بنشست آن دخت مهرک بده

مر او را گرامی همی کرد مه

همی تاخت شاپور تا پیش ده

فرود آمد از راه در خان مه

می لعل پیش آور ای روزبه

چو شد سال گوینده بر شست و سه

که ای ماه من چون کمان را به زه

برآرم به شست اندر آرم گره

برآورد زاغ سیه را بزه

به تندی به شست سه‌پر زد گره

بیامد هم‌انگه یکی مرد مه

ورا میوه آورد چندی ز ده

چو ناباک شد مرد برنا به ده

بریدند ناگه سر مرد مه

به سالی سه دیگر بیاراست ده

برآمد ز ورزش همه کام مه

چو مهتر شدند آنک بودند که

به خاک اندر آمد سر مرد مه