چنین داد پاسخ که من قارنم

گلیم اندر آب روان افگنم

جگر خسته در چنگ آهرمنم

همی بگسلد زار جان از تنم

نشانهای بند تو دارد تنم

به زیر کمند تو بد گردنم

برین دشت اگر ویژه تنها منم

که بر پشت گلرنگ در جوشنم

هجیر دلیر و سپهبد منم

سرت را هم اکنون ز تن برکنم

همی خواستم کش ز زین برکنم

چو دیگر کسانش به خاک افگنم

مرا نیز تا جان بود در تنم

بکوشم که پیمان تو نشکنم

برین بند و سوگند تو ایمنم

کنون یافت آرام جان و تنم

همان من نه از دست آهرمنم

که از فر و برزست جان و تنم

بیامد یکی دیو گفتا منم

که با گرسنه شیر دندان زنم

کنون همچنین بسته باید تنم

به یزدان گوای منست آهنم

هم‌آورد او گر بیاید منم

تن مرد جنگی به خاک افگنم

چنین داد پاسخ که من بهمنم

نبیرهٔ جهاندار رویین تنم

گر ایدونک ترسی همی از تنم

من امروز ترس ترا بشکنم

تو آنی که گفتی که رویین تنم

بلند آسمان بر زمین بر زنم

بماناد تا جاودان بهمنم

چو گم شد سرافراز رویین تنم

ندرد مگر ژنده شیری تنم

زمانی بود تن به خاک افگنم

به کینه سزاوارتر کس منم

که بر شیر درنده اسپ افگنم

به سنگی که من جامه را برزنم

چو پاکیزه گردد به آب افگنم

سکندر بدو گفت من روشنم

از آزار سستی ندارد تنم