چو بگذشت از آن بر فریدون دو هشت

ز البرز کوه اندر آمد به دشت

یکی محضر اکنون بباید نوشت

که جز تخم نیکی سپهبد نکشت

بیاراست گیتی بسان بهشت

به جای گیا سرو گلبن بکشت

سه خورشید رخ را چو باغ بهشت

که موبد چو ایشان صنوبر نکشت

چو بشنید موبد پیام درشت

زمین را ببوسید و بنمود پشت

چو بستر ز خاکست و بالین ز خشت

درختی چرا باید امروز کشت

بهاری ست خرم در اردیبهشت

همه خاک عنبر همه زر خشت

چو لشکر منوچهر بر ساده دشت

برون برد آنجا ببد روز هشت

بدان گه که روشن جهان تیره گشت

طلایه پراگنده بر گرد دشت

چو خورشید تابان ز بالا بگشت

چه آن دژ نمود و چه آن پهن دشت

چنان شد ز بس کشته و خسته دشت

که پوینده را راه دشوار گشت

تنش نقرهٔ سیم و رخ چون بهشت

بر او بر نبینی یک اندام زشت

چو آن کودک خرد پر مایه گشت

بر آن کوه بر روزگاری گذشت

و زان پس منوچهر عهدی نوشت

سراسر ستایش به سان بهشت

بیاراسته سیستان چون بهشت

گلش مشک سارا بُد و زرّ خشت

بیاراست ایوانها چون بهشت

گلاب و می و مشک و عنبر سرشت

پس آن نامهٔ زال پاسخ نوشت

بیاراست چون مرغزار بهشت

چو رستم بپیمود بالای هشت

بسان یکی سرو آزاد گشت

چنان دان که خوردی و بر تو گذشت

به خوشتر زمان بازم بایدت گشت

چو او رسمهای پدر درنَوَشت

ابا موبدان و ردان تیز گشت؛