گذشته بر او سالیان هفتصد

پدید آوریده همه نیک و بد

چه مایه جهان گشت بر ما ببد

ز کردار این جادوی بی‌خرد

ورا بد جهان سالیان پانصد

نیفکند یک روز بنیاد بد

به نیکی ببست از همه دست بد

چنانک از ره هوشیاران سزد

از اختر چنین استشان بهره خود

که باشند شادان به کردار بد

بجویم هوای تو از نیک و بد

از این پس چه خواهی تو چونان سزد

من اینک چو دستان بر من رسد

گذاریم هر دو چنان چون سزد

همی باش و دل را مکن هیچ بد

که از شهریاران دلیری سزد

بدین زودی اندر شبستان رسد

کند ساز ایشان چنان چون سزد

لب رستم از خنده شد چون بسد

همی گفت نیکی ز یزدان سزد

وزانجا سوی دیو فرسنگ صد

بیاید یکی راه دشوار و بد

که تا بنگرد کاو چه مردست خود

ابا او ز بهر چه کردست بد

وگرنه بدان پادشاهی رسد

درازست بر هر سویی دست بد

ترا شهر توران بسندست خود

به خیره همی دست یازی ببد

دل رستم اندیشه‌ای کرد بد

که کاووس را بی‌گمان بد رسد

اگر یک زمان زو به من بد رسد

نسازیم پاداش او جز به بد

بدو گفت شاه ار به مردی رسد

نباید که بیند ورا چشم بد

بدان تا شود با سیاووش بد

بدانسان که از گوهر او سزد

کسی کاو ببیند سرانجام بد

ز کردار بد بازگشتش سزد

ازو نیز هم بر تنم بد رسد

چپ و راست بد بینم و پیش بد