به جای ویس اگر خواهی روانم

ترا بخشم ز بخشش در نمایم

چو من بینم شما را هر دو با هم

نباشد در جهان زان پس مرا غم

دل ویسه بسی سختر ز شورم

به خوی بد همی ماند به کژدم

نهادش همچو مهر رام محکم

نگارش همچو روی ویس خرم

پس آنگه ویس و رامین هر دو با هم

ببستند از وفا پیمان محکم

دل رامین سراسر خسته از غم

نهاده ویس دل بر وی چو مرهم

گر از فرمانت لختی سر بتانم

سر اندر پیش خود افگنده یابم

چو بیرون آمد از دروازه خرم

شد از تیمار هجرش نیمه‌ای کم

تو آنجا پیش دینداران عالم

بدان آتش بخور سوگند محکم

به سان دلبری در لعل و ملحم

گرازان و خورشان مست و خرّم

دو عاشق را شده چون باغ خرم

از آن شادی کجا بودند باهم

به کام دل همی بودند خرم

ز مِیْ دادند کشت کام را نم

چو شاه و ویس و رامین هر سه باهم

دگر باره شدند از مهر بی غم

کنار بام وی را کاخ و طارم

زمین پر گل او را جز و ملحم

به پیش دوست شد سرمست و خرم

به بوسه ریش او را ساخت مرهم

تو گفتی شیر و می بودند در هم

ویا بر هم فگنده خز و ملحم

چهل دیبای چینی بسته در هم

دو تو برهم فگنده سخت محکم

چو شاهنشاه شد در مرو خرم

پدید آمد به جای سور ماتم

چهل تا جامهٔ وشی و بیرم

به سان رشته در هم بسته محکم

وگر بر ژرف دریا باشد این غم

به یک ساعت کند چون سنگ بی نم