نه ذات او بود هرگز مکانی

نه علم ذات او باشد نهانی

نبودی این عللهای زمانی

کزو آید نباتی زندگانی

بلندی جوید آنجا نه مکانی

و لیک از قدر و عز جاودانی

ضعیفانیم شاید گر بخوانی

گنهکاریم شاید گر نرانی

بدین گیتی ستوده زندگانی

بدان گیتی بهشت جاودانی

بخوان اخبار او را تا بدانی

که کس ملکت نیابد رایگانی

از اطراف ولایت هر زمانی

به فتحی آورندش مژدگانی

بدانگه کس ندید از وی زیانی

یکی دیدند سود و شادمانی

خرد گر صورتی گردد عیانی

دهد زان صورت فرخ نشانی

جوانست و نجوید در جوانی

ز شهوت کامهای این جهانی

رکابش داشت عز جاودانی

چو چترش داشت فر آسمانی

ز دام رنج رهیان را رهانی

ز ماهی برکشی بر مه رسانی

بخاصه چون درو یابی معانی

به کار آیدت روزی چون بخوانی

بپیوستند ازین سان داستانی

درو لفظ غریب از هر زبانی

چنین بَرخور ز گیتی گر تَوانی!

چنین بَخش و چنین کُن زندگانی!

ندیدی تو مرا روزِ جوانی؛

میانِ کام و ناز و شادمانی.

چو در پیری  بِدین سان دِلْ‌سِتانی،

چگونه بوده‌ای روزِ جوانی؟

چو یابم آفتابِ مهربانی،

نخواهم آفتابِ آسمانی.»

به پیشِ مَهدَشَ انْدر خادمانی؛

به بالا هر یکی چون نردبانی.

بِجُنْبیدَش به دل‌بر مهربانی؛

نمود از خامُشی همداستانی.