چون دل شب حاملهٔ مهر گشت

بر شب حامل مه کامل گذشت

حامل یک ماهه نه بل یکشبه

تاجوری زاد در آن کوکبه

گشادم دیده روی تو ناگه

به جانم در شدی ناکرده آگه

اگر گویم که از جورت کنم آه

زنی فی الحال تیغ و گوییم وه

قدت شاخ انار و روی تو نار

[...]

دوش در آمد از درم تازه چو باد صبحگه

مشک فشانده بر قبا غالیه سوده بر کله

بس که دو دیده سیه بر کف پای سودمش

گشت سفید چشم من شد کف پای او سیه

دست گرفتمش که دل حامل درد شد ببین

[...]

رسید وقت که هر روز بامداد پگه

خوریم باده و بر روی گل کنیم نگه

ز شاخ یک تن سرو است و صد هزار قبا

ز لاله یک سر کوه است و صد هزار کله

کلاه لاله که لعل است، اگر تو بشناسی

[...]

سوی تو دیدم ریختی خون دلم را بی گنه

از چشم خود می بینم این ای روی چشم من سیه

در کشتن بیچارگان تعجیل کم فرمای زانک

گر هست جانی در تنم بهر تو می دارم نگه

زینسان مکش از دست من پیش زنخدان زلف را

[...]

مسجد جامع که ز فیض اله

زمزمهٔ خطبهٔ او تا به ماه

مرا در شعله‌های شوق خود نه

چو خاکستر شوم بر باد در ده

یکی گندم به کام اندر نمک ده

ز صد قرص سپیدی بی نمک به

ملایک جمله گفتندش همانگه

دعا: خلد الرحمن ملکه

دل اندر پی رغبت خویش داشت

سبک بارگی جست و بر داشت راه

عید آمد از چرخ برین، پر شادمانی بین زمین

مه را چو زرین جام بین از بهر خمار آمده

با ظلمت شب شکل مه چون ناخن شیر سیه

آهوی مشرق رو به ره افتاده افسار آمده

اینک سپیده کرد اثر، در صبح عیدی کن نظر

وز می رخ مستان نگر چون برگ گلنار آمده

چشمه که آب آرد برون دیدی به کهسار اندرون

بین چشمه آتش که چون بیرون ز کهسار آمده

از دهرهای بی سکون چون سلخ شد مه بین که چون

پهلوگه سلخش که چون بی هیچ آزار آمده

باز از لطافت سر به سر کرده لبان نغزتر

هر یک بر آیین دگر خونریز و خونخوار آمده

گویی که ابر اندر فلک پیلی ست آن بی هیچ شک

وان پیل را زرین کجک بر سر نگونسار آمده

انگشترین بی نگین وز بهر آن انگشترین

چندین هزار انگشت بین هر سو پدیدار آمده

هر کس به کف کرده ملی، هر دل شکفته چون گلی

وز کوس هر سو غلغلی در چرخ دوار آمده

شب کس نخفته خواب را، خوبان گلاب ناب را

نقل و می و جلاب را هر سو خریدار آمده