سلطان حیدری نسب موسوی گهر

کاو هست بر سران جهان مالک الرقاب

ماهی، از اوج شرف زاده خورشید جمال

زاده الله جمالا بجهان داده جمال

سریر سلطنت اکنون کند سرافرازی

که سایه بر سرش افکند خسرو غازی

بیستون ناله زارم چو شنید از جا شد

کرد فریاد که فرهاد دگر پیدا شد

قضا در کارگاه کبریائی

کشیده نقش اسلیمی خطائی

ریاض خط تو همچون بهشت خرم و خوش

بنات شعر تو خیزد ز خیرات حسان

دریغا که نخل بهار جوانی

فرو ریخت از تند باد خزانی

دل یوسف عهد خونست گوئی

ز نا دیدن ابن یامین ثانی

افسوس که در خیال و خوابیم همه

سرگشته فکر ناصوابیم همه

در پرده ظلمت و حجابیم همه

وز شومی نفس در عذابیم همه

کم کسی بر سریر جاه و جلال

چون تو کرد اکتساب فضل و کمال

مشکل حکمت، از کمال تو حل

منطق تو، بیان هر مجمل

طبع پاک تو را، که وقاد است

[...]

ز دین و ز دنیا مرادم توئی

مراد دل نامرادم توئی

امیدوار چنانم که فیض فضل ازل

همیشه کام دهش، شاه کامران باشد

بقدر دولت او خلعتی بیاراید

که عطف دامن او ملک جاودان باشد

قاتل من چشم می بندد دم بسمل مرا

تا بماند حسرت دیدار او در دل مرا

قاتل من چو بسوی من محزون گذرد

چشم پر خون مرا بیند و از خون گذرد

از غم عشقت مرا نی تن نه جانی مانده است

آن خیالی گشته وز آن نک نشانی مانده است

با قد خم گشته ام در هجر آن ابرو کمان

چون کمانی پی بروی استخوانی مانده است

ای که میجوئی نشانم، رو بکوی یار بین

[...]

جانا، جفا برای وفا میکشیم ما

ترک وفا مکن که جفا می کشیم ما

نقاش چین، چو صورتش آورد در نظر

زد بر زمین قلم، که چها می کشیم ما

مه من بی گل رویت دلم خون گشت چون لاله

جگر هم از غم هجران شده پر گاله پر گاله

چو رخسار تو از نوشیدن می لاله گون گردد

درون من صراحی وار تالب غرق خون گردد

شوخی که دایما دل او مایل جفاست

عمر عزیز ماست چه حاصل که بیوفاست

تنها نه من بخال رخش مبتلا شدم

بر هر که بنگری به همین درد مبتلاست

بازم بلای جان غم آن ماه پاره شد

ای وای آن مریض که رنجش دو باره شد

نقاش ازل کان خط مشگین رقم اوست

یارب چه رقم های عجب در قلم اوست

دریغا که خورشید روز جوانی

چو صبح دوم بود کم زندگانی

دریغ آن سهی سرو بالا که ناگه

فرو ریخت از تند باد خزانی