ز کیفیت بود هر گوشه صد میخانه در صحرا

بود هر سبزه و گل شیشه پیمانه در صحرا

نه عاقل گشته ام در شهر و نی دیوانه در صحرا

نه در شهر است ما آوارگان را جا نه در صحرا

ز بس وا می شود از هر نسیم آشفتگان را دل

[...]

به غیر معنی رنگین، مجو ز ما میراث

به غیر رنگ چه میماند از حنا میراث؟

ندیده نقش کس از پشت پا بره، چه عجب

ز اهل ترک نماید اگر بجا میراث؟

معاش زنده دلان را بقدر زندگی است

[...]

گر نپرسد حالم آن نامهربان غمخوار وار

در دهان تنگ او جا نیست یک گفتاروار!

چون کند عناب آن لب چاره صد خسته دل؟

عالمی بیمار و، شربت نیست یک بیمار وار!

بسکه دل کندن ز بزم یاد جانان مشکلست

[...]

یارب بفضل خویش، گناهان ما ببخش

از تست جمله بخشش و، از ما خطا ببخش

هر چند نیستم سزاوار بخششت

ما را بروی شاه رسل، مصطفی ببخش

ما در طریق بندگیت، گر پیاده ایم

[...]

کو بخت حرف پیش تو ای نازنین زدن؟

در اولین نفس، نفس واپسین زدن!

ای پادشاه کشور خوبی، ترا رسد

در ملک حسن سکه ز چین جبین زدن

آتش گرفته کشور دلها، چه لازمست

[...]

دنیا طلب، به دنیا، دل بین چگونه داده

دل داده است، بس نیست، جان هم به سر نهاده

زاهد برای دنیا، کرده است ترک دنیا

آیینه از پی نقش، از نقش گشته ساده

وحشت ز خلق عالم، سرمایه سرور است

[...]

نیست چون بر غیر جان کندن، بنای زندگی

این قدر ای تن، چه می‌میری برای زندگی؟!

چون دوتا گردید قد، افتد ز پا نخل حیات

تیشه باشد پشت خم ما را به پای زندگی

زندگی از بس به خواب مرگ غفلت می‌رود

[...]

جهان عقل و دانش، «خان عادل »

که حکمش را، جهانی بنده بادا

سریر معدلت، دایم مزین

بآن یکتا در ارزنده بادا

بسان کشتزار از ابر، دایم

[...]

چشم روشن، از دل خونابه بارت داده‌اند

سرمه، از تاریک شب‌های تارت داده‌اند

صورتی، لبریز عکس حسن یارت داده‌اند

از سر زانوی خود، آیینه‌دارت داده‌اند

بنگر این آیینه از بهر چه کارت داده‌اند؟!

[...]