ای وصل و هوای مهر تو بس ما را

مهر تو بفرساید ازین پس ما را

پرهیز بس از مردم ناکس ما را

طعنه نزند بدین سخن کس ما را

چون بنوازد به پیش من زیر کیا

مدهوش کنم همه دلم زیر کیا

ای تن تو نزار و زار چون زیر کیا

باریک تر از تو در جهان زیر کیا؟

با روی تو دی ماه بهار است مرا

وز دو لب تو شکر شکار است مرا

تا ایزد پشت و بخت یار است مرا

جز با می و معشوق چه کار است مرا

بسپرد بپای ناکسان دهر مرا

تا کرد مجال یادشان قهر مرا

با دیدن تو نوش شود زهر مرا

ور نه نبری جای در این شهر مرا

من خفته بدم دوش دل از یار جدا

بر بالینم رسته یکی شاخ گیا

بیخش غم و درد و حسرت و بار بلا

از هر سه بلا جان و دلم گشته ملا

مادر چو بزاد آن بدعا خواسته را

کرده است نشان آن مه پیراسته را

خالیست میان آن مه ناکاسته را

گر مهر نهد کسی چنین خواسته را

ای شاه چو کردگار بگشاد ترا

در ملک بقای جاودان داد ترا

سلطان که بنیکوئی کند یاد ترا

منشور بامر او فرستاد ترا

ای نوش لب و لاله رخ و سیم قفا

کردی دو رخم برنگ چون زر صفا

گر تو ننموده ای مرا مهر و وفا

چندین نکشیدمی بدین شهر جفا

یک نیم دلم کلبچه یک نیم کباب

یک نیمه در آتش و دگر نیمه در آب

مسکین دل من خراب کردی بعذاب

اکنون تو همی خراج خواهی ز خراب

تافتنه دلم بر آن لب میگونست

صبرم کم و عشق هر زمان افزونست

گویند برون فتاد رازت چونست

چون راز درون بود که دل بیرونست

ای گشته خجل ماه فلک از نظرت

شد تیره شکر زان لب همچون شکرت

نائی بر من تا که بگیرم ببرت

شرط آنکه بود دیده من رهگذرت

روی تو بشبهای سیه روز منست

عشقت بخزان بهار ونوروز منست

قد تو دلارا و دل افروز منست

گیتی بمراد بخت پیروز منست

تا کی باشم صبور در محنت دوست

کارام دل و جان من از دیدن اوست

گر زین دوستی ترا بدراند پوست

از دوست همیشه دور بودن نه نکوست

چون دیده من دید ترا روز نخست

مسکین دل من هوای دیدار تو جست

اکنون که ترا هوای من نیست درست

یا ناز مکن یا دل من باز فرست

آنی که وفا نباید از مهر تو جست

در وعده مخالفی و در پیمان سست

بی شرمی و بیدادگری پیشه تست

دست از تو بصابون رئی باید شست

چون جان و روان خویشتن داشتمت

دشمن بودی و دوست انگاشتمت

چون تو نبدی چنانکه پنداشتمت

از مهر تو بس کردم و بگذاشتمت

تا من بودم بود مرا دولت جفت

وین دولت بیدارم یک روز نخفت

بد گوی مرا طعنه چه بتواند گفت

الماس بابریشم که تواند سفت

بالات بود بسان سروان بهشت

با خال تو خال حور فردوسی زشت

رضوان که همی عنبر زلف تو سرشت

یک نقطه همی چکید و بستوده بهشت

دارنده داد و دین ملک مملانست

چون شیر بروز کین ملک مملانست

با دانش و دین قرین ملک مملانست

تا حشر بافرین ملک مملانست

آرام دل ولی ملک مملانست

از مهر و وفا ملی ملک مملانست

بر تیغ ظفر حلی ملک مملانست

در جنگ به از علی ملک مملانست