سراسر بماندند رخت و بنه

همی تاخت تا بیشه ی ترعنه

که دشمن بسی کرده باشد بنه

به شب رفت خواهد همی یک تنه

بدان پاسبانان بیارد بنه

بیابند سالار با یک تنه

برون رفت تیز از ره میمنه

بماندند لختی ز رخت و بُنه

از این مایه ور گنج و بار و بنه

چو سالار پرمایه شد یک تنه

بماندند رخت و سپاه و بنه

نه از میسره یاد و نز میمنه

پدیدار کرد او جناح و بنه

همه میسره نیز با میمنه

که چینی همی خواندش فرونه

به انبوه شهری ز بار و بنه

بدو داد با لشکرش میمنه

بشد با سپه، دور گشت از بنه

به مانوش داد از سپه میمنه

شه قیروان باز درفش و بنه

بهان روز دیلم سوی میمنه

سپاهش همه یکدل و یک تنه

بماندند بر جای هر کس بُنه

برزگان گریزنده خود یک تنه

کرا نآزمودی تو مرد از بُنه

مبینش به چشم خرد یک تنه

بماندند بر جای رخت و بُنه

دوان سوی کابل همه یک تَنه

به بازار شد مردم گرسنه

همان لشکری در میان بُنه

همه خوردنی هر چه بُد در بُنه

ببردند آن مردم گرسنه

هر آنگه که مردم شود گرسنه

سَرِ خویش نشناسد از پاشنه

سیه مرد را گفت بر میمنه

ز گیلان سپاهی همه یک تنه

وز آن‌سو برون تاخت بر میمنه

سپاهی سرافراز و کوه بنه

گرفتند چندان ستور و بنه

که شد با نوا مردم یک تنه