چو چیزی فرستی تو دانش فرست

که شاه جهان هست دانش پرست

شکسته به دستم همی شد درست

ز خاک پی اسب من زر برست

ز تاجش همی نور بارد درست

ز فرّش درخت سیاست برست

گر ایرانیانند، دانی درست

از ایران سواری سوی ما فرست

ز سلکت چو آن پاسخ آمد درست

گل از روی دستور خسرو بُرست

چو مردان خورّه بیامد درست

گُل از روی کوش دلاور بُرست

همان هوشیاران دانش پرست

گسی کن به خوبی سوی ما فرست

بپرسیدم از مرد خسرو پرست

مرا گفت کاین شاه را دخترست

ز زیور تو گفتی پر از اخترست

ز گوهر تنش گنج بار آورست

یکی مهد زرین که در کشورست

دگر نام شاهی که بر من برست

به یاری که از تن گرامی‌ترست

که جان را چه باشد که چشم و سرست

به یزدان که دادار داد آورست

به نوری که زردشت از آن گوهرست

سَرِ تخت ایران از آن برترست

که او را یکی چون تو اندر خورست

هر آن کشوری کان ترا خوش‌ترست

ترا بخشم و بیش ازین درخورست

کجا بخت ماننده لشکرست

که اندر پسش روز و شب دیگرست

فرامرز کو بنده و چاکرست

میان بندد، ار شاه را درخورست

هر آن اختری کان به گردون درست

به کام فرامرز کین گسترست

گزندست اگر چندت اندر خورست

فریبنده دشمن ترا گوهرست

چهارم ز هر سه شگفتی‌ترست

بسا رنج کاندر چهارم درست

چنین داد پاسخ که این دخترست

هماورد من سروری درخورست