شه چین چو با لشکر آن جا رسید

چنان ساخته آتبین را بدید

هم از پشت شبرنگش آواز داد

که ای بدکنش ریمن بدنژاد

در این بیشه چندی توانید بود

[...]

چو مهر از سر کوه بنمود چهر

نهان گشت ماه از درخشنده مهر

بزرگان و دستور را پیش خواند

وزاین در فراوان سخنها براند

که کاری شگفت آمدستم به روی

[...]

چو آگه شد از نامه ی آتبین

تو گفتی ببسته ست پایش زمین

دو دیده به لؤلؤ بیاگند پُر

کنارش شد از دیدگان پر ز دُر

همی گفت لبها پر از باد سر

[...]

چو دید آن که کردند ماچین تباه

یکی نامه کرد او به طیهور شاه

سوی آتبین نامه ای کرد باز

که ای شهریاران گردنفراز

شما سر نهادید یکسر به بزم

[...]

دگر روز نوشان یکی برگزید

که گوید به گفتار و داند شنید

بدو گفت از این شهر بیرون خرام

ز مردم سوی آتبین بر پیام

که شهری همی گوید و لشکری

[...]

جهاندیده گوید بدان روزگار

نبوده ست کس بر ره کردگار

جهانی همه غمر و نادان و مست

رها کرده راه و شده بت پرست

چو مردم به راه اندر آمد همی

[...]

به فرمان دستور او کشورش

همان زیردستان و هم لشکرش

گهی بیست سال و گهی کمّ و بیش

نهان شد همی شاه وارونه کیش

چنان شد که چندان که بودی برون

[...]

چو گیتی سیه گشت همرنگ دود

ستاره یکی روشن او را نمود

بدو گفت کاین را گذرگاه کن

فرود آی روز و به شب راه کن

تو یک هفته در بیشه می دار رنج

[...]