سرِ داد پیغمبر پاکدین

اگر خواستی گنج روی زمین

بر او آشکارا شدی بی گمان

بر او زر بباریدی از آسمان

کسی کاو نهاد از برِ عرش پای

[...]

چو نامه بدادند، بر خواند زود

فرستاد هر جا که لشکرش بود

به درگاه خواند او سپاهی گران

گزین کرد پانصد هزاران سران

فرستاد نزدیک مهراج شاه

[...]

ز بیم بداندیش کوش، آن گروه

گریزان همه ساله در دشت و کوه

گهی چون پلنگان به کُه در دوان

گهی چون نهنگان به دریا روان

بدین رنج و سختی همی زیستند

[...]

گریزان شد از بیم جان زی سپاه

همی تاخت او تا برِ اسب شاه

سپاهش دگر باره بشتافتند

مر او را چنان خسته دریافتند

بر اسبش نشاندند بردند تیز

[...]

فریدون ز گفتار او گشت شاد

دلش تازه تر گشت و رخ بر گشاد

بفرمود نستوه را ساختن

سپاهی گزید از سر تاختن

ز گنجش بداد آن که در خورد بود

[...]

سوی شهر ایران شد او با سپاه

سپاهش همه یافته دستگاه

تلیمان چو با کوش و با خواسته

به درگاه شاه آمد آراسته

از آن شاد شد شاه گردنفراز

[...]

یکی پاسخش کرد از آن پس به مهر

که از نامه ی شاه خورشید چهر

ز شادی ببالید بر رخ گلم

ز رامش بخندید جان و دلم

ز روی دگر شد دلم ناتوان

[...]

برابر همی بود با سال هشت

سواری شتابان برآمد ز دشت

یکی نامه از تور شوریده هوش

که چندین چه باشی تو در بند کوش

که ایرج ز ما باژ جوید همی

[...]

اگر خویشتن را ببینی درست

به یزدان ترا راه باید نخست

تو خود خویشتن را ندانی همی

سخن بر زبان خیره رانی همی

از آوردگه چون نداری نشان

[...]