پدر گرچه رانده گهی دار و گیر

میان بسته دارد چو شیر دلیر

همان دم سوی خانه آمد چو شیر

دلی پر زخون از پی دار و گیر

به البرز گفت ای سپهدار شیر

کز ایشان و جمع دلیران دلیر

چو ده ساله شد گشت گرد دلیر

نترسید از فیل و از نره شیر

به اندک زمانی چنان شد دلیر

که زنهار ازو خواستی نره شیر

نبود این سخنشان به دل جای‌گیر

ز پندش نیامد سخن دلپذیر

بدوزم به تیرت چو سوزن حریر

که تا پر بر آری تو از پر تیر

بغرید باز آن سوار دلیر

برآشفت مانند چون نره شیر

بدانست رستم که رخش دلیر

بنالید از ضرب آن گرز چیر

تهمتن به جنگ فرامرز شیر

درآمد چو غرنده شیر دلیر

زواره به جنگ فرامرز شیر

درآمد چو غرنده ببر دلیر

ببوسید روی فرامرز شیر

نشستند شادان در آن آبگیر

یکی روز بانوی گرد دلیر

بگفت با فرامرز سالار شیر

گزیدند سرچشمه ای دلپذیر

کشیدند از آن خسروانی سریر

چو دید آن بر و پیکر دلپذیر

ز دیدار او شد جوان مرد پیر

ببوسید روی فرامرز شیر

سرافراز پیران گرد دلیر

چو شهزاده را دید پیران پیر

که گردید در عشق بانو اسیر

نه رستم بمانم نه دستان پیر

ببارم در آن زهره باران تیر

بدان آمدم تا کنونت اسیر

رسانم بدان خسروانی سریر

در این بیشه زان آمدستم دلیر

مرا نیست اندیشه از پیل و شیر