از آن نعره افتاد قارون به جوش

برآورد گُرز گران را به دوش

ازین گفته خونش برآمد به جوش

به زین اندر آمد بزد یک خروش

برانگیخت باره برآمد به جوش

بیامد به نزد گلیمینه گوش

چو بشنید از و این گلیمینه گوش

چو جوشنده دریا برآمد به جوش

همان دم برآورد البرز جوش

گرفتش دو گوش گلیمینه گوش

بخندید البرز گفتا خموش

تو در کوه رو با گلیمینه گوش

چو گودرز بشنید گشت او خموش

به که رفت او با گلیمینه گوش

به گودرز گفتا گلیمینه گوش

که چندین به دستان چه داری خروش

ازین بد که آمد گلیمینه گوش

به نزدیک آن پیره سر پر خروش

به نامست آن شاه پر طور طوش

جهان سوز دختر به فر و به هوش

چو دریا دل بانو آمد به جوش

فرامرز چون شیر برزد خروش

دل رخش را خون درآمد به جوش

برآورد چون شیر شرزه خروش

پس آنگه نشستند با ناز و نوش

برآورد جام از سرای سروش

چو شیری دل شیده کردی خروش

از آن عشق بانو همی شد ز هوش

زایوان شاهی برآمد خروش

نه دل ماند با نامداران نه هوش

سخن رفت از بانوی ماه وش

به وصفش دهان هرکسی کرد خوش

همه ملک ایران به جوش و خروش

در و دشت شد مرد پولاد پوش

سپه را شد آکنده زان مغزگوش

پرید از سر سروران مغز و هوش

به ماه دی برگ ریزان خروش

برآمد بدین سان که بدرید گوش

هر آن کس که داند سزاوار نوش

زشهدش به تن درنسازد خروش