برون آمد از گرد دیوی به دشت

که از دیدنش آسمان خیره گشت

چو دید آن چنان زال غمناک گشت

بغرید پتیاره از پهن دشت

وز آن تیرنامد مرادش به مشت

بدین سان که شد تیر او را نکشت

چو بشنید دستان بدین سان نوشت

جواب همه مهتران خوب و زشت

رخ شاه زان گرد جنگی سرشت

چنان شد که گل در بساط بهشت

به خنجر ببرم تو را یال و پشت

بدارم سرویت بدین سان به مشت

منه دل بر این روزگار درشت

که او بشکند مهره سند و پشت

که آن شیردل اژدها را بکشت

به رای و به تدبیر و تیغ درشت

به شمشیر هندی و کوپال و خشت

زد و خون روان شد درآن پهن دشت

یکی مرز بینی همه چون بهشت

توگویی گلش دارد از گل سرشت

بجَست و گرفت و به شمشیر کشت

زمانه بدان هندوان شد درشت

همه بام و دیوار و در چون بهشت

برافشانده زر را به دیوار خشت

برادر ورا هست هفتاد و هشت

گذارد زمین زیرشان کوه و دشت

بدین سان کس از دین خود برنگشت

ز راه نیاکان نباید گذشت

که آرد بهاری به شکل بهشت

که بربست نقش همه خوب و زشت؟

فراوان دگر مرز همچون بهشت

دهستان بسیار پر باغ و کشت

سراپرده بردند از ایوان به دشت

سپهر از خروشیدن آسیمه گشت

نبیره پسر بود هفتاد و هشت

از ایشان نبد جای بر پهن دشت

ز آواز گردان در آن کوه و دشت

شهنشاه انجم دلش خیره گشت

ازو آن دو لشکر چنان بازگشت

که گریان شد آهو بدیشان به دشت