از آن گوهرانش یکی راندید

نه دید و نه نام یکی را شنید

بزد دست بر تن سلب را درید

بنالید وز چشم خون می دوید

چو ورقه ازو نام گلشه شنید

چو آشفتگان زی کنیزک دوید

چو از ره به نزدیک چشمه رسید

یکی مرد مجروح سرگشته دید

به دروازهٔ شهر دربنگرید

درختی و دو چشمهٔ آب دید

چو گلشاه رخسار ورقه بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

پس ورقه چندان همی بنگرید

که تا او ز چشمش ببد ناپدید

شه شام از غم فرو پژمرید

چو بیچارگی آن دو مسکین بدید

سوی دشت و صحرا یکی بنگرید

همه دشت و صحرا پر از خلق دید

بیاران خود مصطفا بنگرید

بگفتا: کسی زین عجب تر ندید!

ازیشان به گیتی خبر گسترید

کی هرگز چنان کس دو عاشق ندید