ز عم من اکنون تو دادم بخواه

که وقتست تا عمر باشد تباه

ز پنهان سوی ورقه کردش نگاه

همی‌دید در عشق گشته تباه

بنالید وز درد دل گفت آه

درآمد سرش سوی خاک سیاه

دو دل‌خسته بر روی خاک سیاه

فتاده، بر آن خاک گشته تباه

چو من رفته باشم به آرام‌گاه

شما خوب دارید آیین و راه

به بیغوله‌ای در نهان گشت شاه

همی‌کرد دزدیده زآن سو نگاه

گهی ورقه در وی چو کردی نگاه

غم دل بگفتی بر آن مهر و ماه

بترسید که‌ش کار گردد تباه

چو بسیار پاید به نزدیک شاه

بدو گفت گلشاه که‌ای نیک‌خواه

مکن روزکی چند آهنگ راه

چو از رنج ره آمدش تن به راه

به گلشاه گفت: ای دل‌افروز ماه

فراوان نباشم بدان جایگاه

چو رفتم سبک باز گردم ز راه

بگفت این و پس روی دادش به راه

همی راند و می کرد از پس نگاه

نه تب مر ترا کرده دارد تباه

نه غم مر ترا برده دارد ز راه

چو با هش بیامد از آن جایگاه

براند و سبک روی دادش براه

بگفتند و رفتند از آن جایگاه

بدو روز کوتاه کردند راه

کنونی چه بودت کی در نیم راه

به خاک اندرون ساختی جایگاه

هر آن کس کی اندر رسیدی ز راه

ز زاری شدی بسته آن جایگاه

به فرمان بران گفت فرخنده شاه

کی ای مر مرا جملگی نیک خواه

نهاد اندرو ورقه را نزد ماه

چنان چون ببایست آن پادشاه

همی آمدندی به بی راه و راه

ز بهر زیارت بدان جایگاه