ای دل به یمن سلطنت فقر، شاه باش

بی پا و سرپناه سریر و کلاه باش

با نیستی بساز و غم بیش و کم مخور

بر بیش و کم هر آن چه بود پادشاه باش

تا کی سپید جامه توان بود و دل سیاه؟

[...]

تهی زخویشم و سرشار آن چنان از دوست

که گر زپوست برآیم هر آن چه بینی اوست

زمن مپرس بد و نیک وضع عالم را

که هرچه در نظر آید مرا تمام نکوست

نکو است هرچه درآید مرا به پیش نظر

[...]

بسیار زلف پرشکن و پرخم اوفتد

بر روی تو چه دلربایی زلفت کم اوفتد

درهم شود چو خاطر من وضع روزگار

بر روی تو چو طره ی تو در هم اوفتد

باشد رقیب دیو و دهانت، نگین جم

[...]

دوش چو در بزم جام، بر لب جانان رسید

دُردکِشان را ز رشک، حمله به لب جان رسید

رونق گلزار را، گُلبن عزّت شکفت

خرّمی باغ را، سرو خرامان رسید

یار درآمد ز در، چهره برافروخته

[...]

کیست آن مه که چو جولان دهد از ناز فرس

دل عُشّاق شود ناله کنان هم چو جرس

من برآنم که ره عشق تو گیرم در پیش

گر بدانم که دوصد عائله دارد در پس

یار اگر نیست وفادار، چه فرق از اغیار

[...]

چشمان تو امروز نموده است خرابم

آن گونه که مدهوش به فردای حسابم

هجران و وصال تو بود خلد و جحیمم

اندیشه خود جرم و خیال تو صوابم

با عدل تو حسن عمل نیست امیدم

[...]

رنج‌ها برده فراوان، هنر آموخته‌ام

وز همه عشق ترا خوب‌تر آموخته‌ام

نی خطا گفتم جز عشق، ندارم هنری

به همه عمر همین یک هنر آموخته‌ام

تا نموده است ز خود بی‌خبرم جذبهٔ دوست

[...]

خوش است در دم رفتن، رخ تو را دیدن

رخ تو دیدن و از خویش چشم پوشیدن

چو لاف عقل زنی، هیچ خودپسند مباش

از آن که غایت جهل است، خود پسندیدن

شوی چو مدعی عشق، لب ز شکوه ببند

[...]

حبذا شیوهٔ رندی و خوشا بی‌باکی

خرقه آلودگی و مستی و دامن پاکی

خویشتن را هدف تیر ملامت کردن

شهره شهر شدن در صفت بی باکی

خرقه بر تن درم از شوق چو یادم آید

[...]