به جایی که دشمن بود‌، خواب یاد

مکن ور کنی سر دهی خود به‌باد

بدان ای شهنشاه با رای داد

که از گاه جمشید تا کیقباد

من از نسل مهراج دارم نژاد

چه مهراج شاهی ز مادر بزاد

چه برخواند جمهور آن نامه شاد

سپه ساز کرد و بیامد چه باد

جهان دیده دهقان چنین کرد یاد

که ارژنگ روزی گه بامداد

بیاورد پیش سپهبد نهاد

بدو گفت کای گرد فرخ نژاد

که گر در سرای من آیند شاد

نگیرم ازین رزم و اندوه یاد

به بهزاد شیرافکن آواز داد

که زی قلعه درتاز مانند باد

زبان را بنام خدا برگشاد

خدای جهان را همی کرد یاد

وز آن جایگه با فرانک چو باد

سوی خان بهزاد رفتند شاد

بشد تا به نزد فرانک چو باد

بدان ماه‌رخ کرد آن نیز یاد

ترا گر بُدی نام و ننگ و نژاد

نگشتی به مزدوری‌ِ دیو شاد

بگفت این و شد زی سراندیب شاد

وزین رو سپهدار فرخ نژاد

گمانم که آن بچه دیوزاد

که از رستم زال دارد نژاد

سپهبد نشست ازبر باره شاد

همی تاخت تاپیش صف همچو باد

همی تاخت تا قلب لشکر چو باد

بدیشان زکین گرز کینه نهاد

که چو نازم از دست این دیو زاد

که نفرین براین تخمه زال باد

که نامم جهانجوی دارد بیاد

مرا می شناسد باصل و نژاد

دلیری بیامد ز خرگاه شاد

بدان یل سخن کرد از ماه یاد

مر این رزم مابس دراز اوفتاد

ندارد کسی اینچنین رزم یاد