در بادیه گر دو گام بی آب شوی

بیدرد چرا اینهمه بیتاب شوی

از آبله پای تو یکره خاری

سیراب نشد چرا تو سیراب شوی

ایدل گر رفع احتیاجت هوس است

بر خویش بگیر تنگ تا دست رس است

حاجب کمتر چو دستگه نیست فراخ

خاریدن گوش را یک انگشت بس است

دل در غم آن سرکش جاهل چه کند

بیحوصله با عقده مشکل چه کند

خواهد که ززلف نشنود ناله دل

آواز بشب دور رود دل چه کند

حافظ چو بنغمه روح فرسا افتد

در سیر مقامات که از پا افتد

جز در ره آهنگ بهر سوی رود

چون آب که از جوی بصحرا افتد

دستت اگر ای قدوه احرار شکست

نه از ستم چرخ جفاکار شکست

تو نخل ریاض کرمی و دستت

شاخیست که از گرانی بار شکست

راز دو جهان بتنگ دستان بسیار

اسرار بلند را به پستان بسپار

می خورده سفال نم به بیرون ندهد

گر راز دلی هست بمستان بسپار

این تازه بنا که عرش همسایه اوست

رفعت حرفی ز رتبه پایه اوست

باغیست که هر ستون سبزش سرویست

کاسایش خاص و عام در سایه اوست

آزاده ز سر هوای دستار گذاشت

قانع هوس اندک و بسیار گذاشت

در خانه دهر حرص چون جاروئیست

هر چیز که جمع کرد ناچار گذاشت

آنان که بخوان رزق روزی خوارند

رمزیست که از خلال حاجب دارند

یعنی چیزیکه نیست روزی تو آن

گر در دهن تست برون می آرند

هر چیز که مایه تن آسانی تست

برگشت چو بخت دشمن جانی تست

آن آب که در گل وجود است ترا

سیلاب شود چو وقت ویرانی تست

از شاه جهان زمانه ممنون بادا

عدلش معمار ربع مسکون بادا

زنجیر عدالتش سعادت اثر است

چون سبحه بدست پیر گردون بادا

از شاه جهان جهان ببرگ و سازست

کوس عدلش بسی بلند آوازست

زنجیر عدالتش سراپا چشم است

پیوسته براه دادخواهان بازست

یارب دائم کمر بهمت بندی

دست ستم فلک بقدرت بندی

زنجیر عدالتت بود پاینده

این سلسله بر پای قیامت بندی

زنجیر عدالتت بعالم رقمی است

فرمان بدر کردن هر جا ستمی است

آرایش روزگار امروز از دست

بر روی زمانه زلف پرپیچ و خمیست

از معدلتت زمانه آگاه شده است

زنجیر عدالتت ستمکاه شده است

از قلعه فانوس برون آمد شمع

دست ظالم زبسکه کوتاه شده است

ای عارضه تو عمر کاه همه کس

شام المت روز سیاه همه کس

تا درد ترا پیش مسیحا گویند

دوشینه بچرخ رفت آه همه کس

دست هوسم را ز درم بیزاریست

طبعم از فکر جمع سامان عاریست

چیزیکه توان گفت که دارم روزه است

آنهم چو نکو بنگری از ناداریست

محسن دائم سرش در سینه زده

از شنبه چرت تا به آدینه زده

با سجده ایزد آشنائیست سرش

پیشانی او ز پینگی پینه زده

از حادثه دورتر بصد مرحله است

آنکس که ستمکارتر از سلسله است

یکبار نشد خانه زنجیر خراب

با آنکه تمام عمر در زلزله است

بنگی عربی سوار جمازه چرت

از خویش سفر کند به اندازه چرت

هرگز نگسیخت چرتش از چرت دگر

بستست ز تار مژه شیرازه چرت