ای حل شده از علم تو صد گونه مسائل

وی به شده از دست تو صد علت هایل

ای خواجهٔ فرزانه علی بن محمد

وی نایب عیسی به دو صد گونه دلایل

عقل از تو چنان تیز که سودا ز تخیل

[...]

هر چند شدم ز عشق تو خوار و خجل

در عشق به جز درد ندارم حاصل

از تو نکنم شکایت ای شمع چگل

کین رنج مرا هم از دل آمد بر دل

ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از وصل تو هجر خیزد از عز تو دل

پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل

از گفتهٔ بد گوی تو چون هر عاقل

در کوشش خصم تو چو هر بی‌حاصل

خالی نکنم تا ننهندم در گل

سودای تو از دماغ و مهر تو ز دل

حاسد تا در جهان نیست چو ناصح به دل

ساخته با نیک و بد راست چو با آب، گل

آفتاب شرق و غرب آن سرور نیکو نهاد

کز جمال روی خوب او بود مه را جمال

نیک وقت از نام او شد صبح و شام و روز و شب

نیک بخت از عمر او شد حین و وقت و ماه و سال

زآنکه بر چرخ چهارم بهر خدمت آفتاب

پیش روی همچو بدرش پشت خم آمد هلال

آنچنان دل دارد اندر بر که نبود هرگزش

نه به کسب مال میل و نه ز کار دین ملال

در دها و در سخا و در حیا و در وفا

در جمال و در کمال و در مقال و در خصال

لاجرم هر جا که دست زر فشانت روی داد

بخل بربندد نقاب و حرص بگشاید جمال

هم کنون بینی که آوازه درافتد در جهان

کان فلان را از در بهمان گشن شد پر و بال

اینهمه حشمت ز یک تاثیر صبح بخت تست

باش تا خورشید جاهت را فزون گردد جلال

این چنین شعری تراکاول ز روی فال گفت

فالش از خلعت نکو گردان که نیکت باد فال

دولت و اقبال دنیایی و دینی را مدام

تا قیامت با تو بادا اتفاق و اتصال

نه به ذاتست ساکن هر دل

بلکه لطفش همی کند منزل

ره روم تا رسم بدان منزل

که آگهی یابم از حقیقت دل‌،

هست معلوم عالم و جاهل

که در این روزگار بی حاصل،

آخرالامر یک شبی با دل

گفتم ای خفتهٔ زخود غافل

خوبتر از تو نقشبند ازل

هیچ نقشی نبست در اول