ورنه از آدمی ز شیطانی

هرچه خواهی بکن تو به دانی

تو که در بند آبی و نانی

کی جهان و نهان او دانی

سال و مه مانده در غم نانی

وز لباس علوم عریانی

رازق خویش را نمی‌دانی

بندهٔ آب و چاکر نانی

تو ز جان فوت و موت می‌دانی

ز آتش ایمن ز فقر ترسانی

تو به گوهر ورای دو جهانی

چکنم قدرِ خود نمی‌دانی

آن به هر علم حیدر ثانی

آنکه خوانی ورا قهستانی

تو در این دَور جور سلطانی

کار بر وفق طبع می رانی

خواجه این خرده را مگردانی

خو پذیر است نفس انسانی

در محاسن به کار دو جهانی

چون محاسن سپید و نورانی

دل او از برای به دانی

هست مشکات نور ربّانی

صدف دُرّ عالم یزدانی

دلش اندر ره مسلمانی

مر مرا آب شد ز حیرانی

آتش دیگ روح حیوانی

گشت در باغ برّ یزدانی

از برای دل مسلمانی

تا درآمد به عالم فانی

بود شرع رسول را بانی

گفت زاهد تو این نمی‌دانی

چون به بیهوده زاهدم خوانی

دین به دنیی مده که درمانی

صید را چون سگان کهدانی

بنشاند ز جهل و کشخانی

پدر پیر را به دربانی

از گناهان لوطی و زانی

خشک شد چشم ابر نیسانی

حرمت صومعه تو می‌دانی

بر تو مانده‌ست و بس مسلمانی‌»