شرم رخت به دیده نقاب سمن گرفت

شوق لبت ز غنچه گلاب سخن گرفت

بر ناتوانیم نگر و حال دل مپرس

بیچاره چون فتاد ز پا دست من گرفت

یاد تو شمع بزم تماشاییان مباد

آهم ره خیال به صد انجمن گرفت

بی او رواج تنگدلی اینقدر بس است

اشکم فضای خنده گل از چمن گرفت

خواب عدم خیال و فریب اجل محال

نتوان به حیله نقد وفا را ز من گرفت

در جوش آب و آتش عشق است هر چه هست

از قطره می توان سبق سوختن گرفت

مستی که کرد صید تذرو خیال او

اندیشه را به سیر گل و یاسمن گرفت

آوارگی است منزل آسودگی اسیر

غربت کشید هر که سراغ وطن گرفت