گنجور » شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات

شمارهٔ ۷۳

دل دید قدت ز قامت افتاد

در واقعۀ قیامت افتاد

جان رفت که دل رهاند از عشق

خود نیز در این ملامت افتاد

هر کو به سلام عشق آمد

آنجا ز رهی سلامت افتاد

وان کو نکشید جام عشقت

آخر به رهی ندامت افتاد

هر کس که بداد دین به دنیا

سودش همگی غرامت افتاد

در عشق تو شاهدی در افتاد

یارب که بدین ملامت افتاد

🖰 با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...