... اگر بگیرم روزی من آستین تو را

اگرچه خامش مردم که شعر باید گفت

زبان من به روی گردد آفرین تو را

کس فرستاد به سر اندر عیار مرا

که مکن یاد به شعر اندر بسیار مرا

وین فژه پیر ز بهر تو مرا خوار گرفت ...

... ای فلک از حال دشمنانش همی خند

آخر شعر آن کنم که اول گفتم

دیر زیاد آن بزرگوار خداوند

... دلم خزانه پر گنج بود و گنج سخن

نشان نامه ما مهر و شعر عنوان بود

همیشه شاد و ندانستمی که غم چه بود

دلم نشاط و طرب را فراخ میدان بود

بسا دلا که به سان حریر کرده به شعر

از آن سپس که به کردار سنگ و سندان بود ...

... شد آن زمانه که او پیشکار میران بود

همیشه شعر ورا زی ملوک دیوان است

همیشه شعر ورا زی ملوک دیوان بود

شد آن زمانه که شعرش همه جهان بنوشت

شد آن زمانه که او شاعر خراسان بود ...

... این عجبتر که می نداند او

شعر از شعر و خنب را از خن

... جز به سزاوار میر گفت ندانم

ورچه جریرم به شعر و طایی و حسان

مدح امیری که مدح زوست جهان را ...

ای مج کنون تو شعر من از بر کن و بخوان

از من دل و سگالش از تو تن و روان ...

آن چیست بر آن طبق همی تابد

چون ملحم زیر شعر عنابی

ساقش به مثل چو ساعد حورا ...

این ابیات از استاد سعید نفیسی است

استاد جمشید سروشیار در مقاله ای کیفیت انتساب اشتباه این شعر به رودکی را چنین نوشته اند اما کیفیت قضیه ازین قرار است که در یتیمة الدهر ثعالبیالجزء الرابعص 149 طبع محمد محی الدین عبد الحمیدذیل احول احمد بن مؤمل آمده است که وی دو بیت از اشعار رودکی را بدین دو بیت تازی ترجمه کرده است استاد فقید این قطعه را از یتیمهء الدهر به کتاب خویشاحوال و اشعار ابو عبد الله‏ جعفر بن محمد رودکی سمرقندینقل فرموده و گفته است معلوم است که رودکی دو بیت‏ شعر داشته است بدین مضمون شاید اصل آن دو بیت رودکیچنانکه به خاطر مسعود این اوراق گذشته‏ استچنین بوده باشد

شگفت آن‏که هیچ یک از کسانی که این دو بیت ترجمه نفیسی را از کتاب وی نقل‏ کرده‏ اند به توضیح صریح و آشکار آن مرحوم توجه ننموده و این قطعه را از رودکی پنداشته‏ اند از این گروه‏ اند شادروان استاد محمد معینمجموعه اشعار دهخداص 111براگینسکی‏ رودکیآثار منظومص 110دکتر محمد جعفر محجوبسبک خراسانی در شعر فارسیص 121دکتر خلیل خطیب رهبررودکیص 46و دکتر محمد دبیرسیاقی پیشاهنگان شعر فارسیص 57

این جهان را نگر به چشم خرد ...

... ابر شبیر زهرا روز محشر

مرا گوید ز چندین شعر شاهان

ز چندین عاشقانه شعر دلبر

به من ده تا بدارم یادگاری ...

... چو تعویذی فرو آویزم از بر

کم از شعری که سوی ما فرستی

نه ام اندر خور گفتار وز در

مگر خود شعر بر من برنزیبد

مگر خود نیستم ای دوست در خور ...

... سخن گفتن خوب و طبع روان

به شعر آرم این نامه را گفت من

از او شادمان شد دل انجمن ...

... پری روی گفت سپهبد شنود

سر شعر گلنار بگشاد زود

کمندی گشاد او ز سرو بلند ...

... پس آنگه بگفت ار ز من بشنوی

به شعر آری از دفتر پهلوی

همت گویم و هم پذیرم سپاس ...

... سپیده چو از کوه سر برکشید

شب آن چادر شعر در سرکشید

چو خورشید تابان نهان کرد روی ...

... بگاه بسیجیدن مرگ می

چو پیراهن شعر باشد بدی

فسرده تن اندر میان گناه ...

... نهاده بسی ناسزا رنگ وبوی

هم از شعر پیراهن لاژورد

یکی سرخ مقناع و شلوار زرد ...

... فروزنده اخگر چون انگشت کرد

هر آن کس که شعر مرا کرد پست

نگیردش گردون گردنده دست ...

... چو خورشید زرین سپر برگرفت

شب آن شعر پیروزه بر سر گرفت

جهاندار بنشست بر تخت عاج ...

... دشت است یا ستبرق باغ است یا خورنق

یک با دگر مطابق چون شعر سعد و اسما

ابر آمد از بیابان چون طیلسان رهبان ...

ای آن که جز از شعر و غزل هیچ نخوانی

هرگز نکنی سیر دل از تنبل و ترفند ...