... به باطل یاوه گویی را ز خوی خودسری وآخر

ز حق بیراهه پویی را به راه خویش وا گردان

بیابان است و ره گم گشتگان را پشت بر مقصد ...

... کسی نداد پناهم تو ره به خویشتنم ده

که آشکار و نهان جز سوی تو راه ندارم

بهای وصل تو بسیار و من بضاعتم اندک ...

... به حشر واهمه از نامه ی سیاه ندارم

به تاج زر نتوان سر ز راه برد صفایی

مرا که بر سر کویش به سر کلاه ندارم

آن روز که سوی توست راه همه کس

بر ماهی و ماه اشک و آه همه کس ...

... کز خویشتنم رهی گشایی سوی خویش

با کوشش سالکین آن راه قسم

آن را که ز هر جهت نباشد به تو راه

از پیش و پسش در دو جهان نیست پناه ...

... اول قدم از کمال بی تابی و شوق

تن ماند میان راه و دل رفت مرا

گفتم دلت از ناله کنم نرم چه سود

در سنگ تو آتش مرا راه نبود

چندان که مرا عمر و شکیبایی کاست ...

... جان بر سر کف به مقدمت خواهم بود

در راه تو باد سر به صد چشم امید

چون حلقه ی زلف پرخمت خواهم بود

ننهد همه کس باره ی عشق درون

زین راه نرفته غیر ارباب جنون

قاتل ز نیام تیغ ناورده برون ...

... در عشق توام رسد هزاران آسیب

آزرده نگردم و نگردانم راه

اینک ز توام دور و به دوریت قریب

... لشکر ز کین برابر سلطان دین کشید

بستند راه چاره ز هر در برآنکه بود

ز انگشت قفل دوزخ و فردوس را کلید ...

... آن گونه تاب تشنگی آن طرفه قحط آب

براهل بیت ساقی کوثر کجا رواست

ذل اسیری و غم قتل و نهیب نهب ...

... در چشم خلق پرده و معجز کجا رواست

آن کاروان بی سر و سالار را به راه

قید و طپانچه قاید و رهبر کجا رواست ...

... گوشی فرا به معرکه گوشی به خیمه گاه است

رایش به رزم ثابت و پایش به راه سست

رویش سوی حرامی و دل در حرم سراست ...

... زین پس تویی به محنت و غم یار اهل بیت

حکم قضا و امر قدر خوش زدند راه

بر نجم ما و بخت نگون سار اهل بیت ...

... در پای دوست دست فشاندی ز ماسوا

در راه قرب بر دو جهان پشت پا زدی

این گفت و رفت از خود و افتاد بر زمین ...

... بر انتظار رجعتت از حرب تا به حشر

چشمم به راه مانده وگوشم به در مخواه

این سینه را که مخزن اسرار علم غیب ...

... چندان که رفت سیل سرشک از کنار ما

چون شد که راه معرکه را بر شما نبست

ای خاک بر سر مژه ی اشک بار ما ...

... با آنکه موج اشک زنان از میان گذشت

تنها به راه دوست نه دست از حرم کشید

بفشرد پای و بر سر خود هم قلم کشید

... و آن کاروان بی سر و سامان به ره فتاد

پس راه کوفه پیش گرفتند آن گروه

پیچید بر خود آن در و دیوار و دشت و کوه

... مقهور خصم و نیست پناهم به هیچ سو

جز راه مرگ چاره نمانده است دیگرم

ما رهسپار شام و تو قاصر ز همرهی ...