... بدانست رستم که بیژن سخن

گشادست بر لاله سروبن

ببخشود و گفتش که ای خوب چهر ...

... تو آنی که گویی به روز نبرد

به خنجر کنم لاله بر کوه زرد

یکی با من اکنون بدین رزمگاه ...

... پی اسب را برگذشتن نماند

زمین لاله گون شد هوا نیلگون

برآمد همی موج دریای خون ...

... ترا گاه گرمی و خوشی گذشت

گل و لاله و رنگ وشی گذشت

زمستان و سرما به پیش اندرست ...

... چو آمد بهار و زمین گشت سبز

همه کوه پر لاله و دشت سبز

چراگاه اسبان و جای شکار ...

... هوا پر ز ابر و زمین پر ز خوید

جهانی پر از لاله و شنبلید

خورشهای مردم ببردند پیش ...

... بیجاده بدخشی برتاخته به مینا

یاقوت وار لاله بر برگ لاله ژاله

کرده بدو حواله غواص در دریا ...

... بر ما چنان شد از غم چون گور تنگ و تنها

بیزارم از پیاله وز ارغوان و لاله

ما و خروش و ناله کنجی گرفته مأوا ...

... یا بر بنفشه زار گل نار سایه کرد

یا برگ لاله زار همی بر چکد به خوید

یا آتش شعاع ز مشرق فروختند ...

شکفت لاله تو زیغال بشکفان که همی

ز پیش لاله به کف بر نهاده به زیغال

نوروز و جهان چون بت نو آیین

از لاله همه کوه بسته آذین

لاله به غنجار سرخ کرده همه روی

از حسد خوید بر کشید سر از خوید

... سروبنان کنده و گلشن خراب

لاله ستان خشک و شکسته چمن

بسته کف دست و کف پای شوغ ...

... گفت ار او تافته شود تو متاب

گفتم آن لاله در خضاب شب است

گفت در عشق او شوی تو مصاب ...

... گفتا خسوف نیست مه از غالیه نقاب

گفتم به لاله و گل روی تو داد رنگ

گفتا دهد بلاله و گل رنگ ماهتاب

گفتم چرا ستاند ماه از رخ تو نور ...

... گر از فصل زمستانست بهمن

چرا امشب جهان چون لاله زارست

بلاله ماند این لیکن نه لاله است

شرار آتش نمرود و نارست ...

ماه رخسارش همی در غالیه پنهان شود

زلف مشکینش همی بر لاله شادروان شود

دردم آن روی است و درمانم هم از دیدار او ...

نگر به لاله و طبع بهار رنگ پذیر

یکی برنگ عقیق و دگر ببوی عبیر ...

... بدان ماند که زاغانند و دارند

گل اندر چنگل و لاله بمنقار

بچهر و غمزه نقاشند و جادو ...

... گل نو رسته شانرا غالیه یار

گهی اندر کشد لاله بسنبل

گهی سنبل نهد بر لاله انبار

از ایشان هر یکی همچون درختی ...

... دو چیز آرند هر دو مست بنگر

یکی از ماه آذار آب لاله

یکی از ماه آذر چشم عبهر ...

نافه دارد زیر اندر گشاده بی شمار

لاله دارد زیر نافه در شکسته صد هزار

خانمان از رنگ و بوی او همیشه چون بهشت

روزگار از تار و پود او شکفته چون بهار

چشم زی رویش نگه کرد اندرو لاله شکفت

باد تا بویش بخود برکرد مشک آورد بار ...

... هزاران هزارش پریچهره است

همه لاله خد و بنفشه عذار

کهین گنج او هست چندان کزو ...