... آتش بود این آب جگر تشنه خون را

راندن نکند خیرگی از طبع مگس دور

اندیشه ز خواری نبود مرد دون را ...

... زاهدان خشک را با عشق گشتن همسفر

با سمند برق جولان اسب چوبین راندن است

گوشه گیری نقد می سازد بهشت نسیه را ...

... با دو چشم بسته تنها در بیابان ماندن است

بر زبان گستاخ راندن حرف نزدیکان حق

از قساوت تیغ بر صید حرم خواباندن است ...

... از جواب خشک چوب منع درویشان شدن

دولت ناخوانده را از درگه خود راندن است

در مجالس حرف سرگوشی زدن با یکدگر ...

... قابل فتراک اگر صید ضعیف ما نبود

از ازل ای شاهباز حسن گیراندن نداشت

چشم قربانی نمی دارد نگاه بی ادب ...

... دور باش از خویشتن دارد سپند بی قرار

از حریم وصل این بیتاب را راندن نداشت

بر گهر گرد یتیمی آبروی عزت است

از حریم وصل این بی تاب را راندن نداشت

بر گهر گرد یتیمی آبروی عزت است ...

... عزیزی از در هرکس که خوار برگردد

نمی شود ز مگس خیرگی به راندن دور

ز منع سفله کجا شرمسار برگردد ...

... دام مگس فکنده و عنقا گرفته ایم

انصاف نیست راندن ما از حریم وصل

پیش از سپند آمده و جا گرفته ایم ...

... می نهم چون بید مجنون سر به پای خویشتن

از مروت نیست با سنگ جفا راندن مرا

من که در بند گرانم از وفای خویشتن ...

... زلف را باز از سر خود از برای خط مکن

حکم نتوان بر فلک راندن به تقویم کهن

ناز بر صاحبدلان در انتهای خط مکن ...

فقیران را به چوب منع از درگاه خود راندن

به شمع دولت بیدار باشد دامن افشاندن

مگردان روی گرم از دوستان تا دولتی داری

که از یک شمع روشن می توان صد شمع گیراندن

به خاموشی ز زخم خصم بد گوهر مشو ایمن ...

... دل بی تاب دارد دور باش خانه زاد از خود

مروت نیست ما را چون سپند از بزم خود راندن

لطیف افتاده است از بس که آن سیمین بدن صایب ...

پیش غافل سخن از پند و نصیحت راندن

هست بر صورت دیوار گلاب افشاندن ...

... نکشد پای به خواری ز در خلق حریص

خیرگی را ز مگس دور نسازد راندن

جز دل من که به افتادگی این دولت یافت ...

... چه شود گر شود از روی تو چشمی روشن

نشود روشنی شمع کم از گیراندن

چون لب لعل تو آورد خط سبز برون ...

... که شب گرانی بیمار می شود افزون

نمی شود ز مگس خیرگی به راندن دور

ز منع حرص طمعکار می شود افزون ...

... صاحب تیغ و قلم گردید در اندک زمان

مهر را در تیغ راندن حاجت تعلیم نیست

خامه تقدیر را حاجت نباشد ترجمان ...

... هم از خرسان و میمونان سردار

ز زور هر یکی راندند گفتار

که از میمون گردان پیل پیش است ...

... چرا عطسه زده گشتی به خود تیر

ز بس راندن لب شمشیر اره

به ضرب گرز مغفر ذره ذره ...

... باید براه بردن خود کار دولت خود

آیین ملک راندن ماند به نی سواری

بر دولت جهان چند چون سبزه سر فرازی ...

... هر یک استاده به اندام و ادب بر سر پاست

چوبداران گل و غنچه پی راندن غم

کرده هر یک به عصا تکیه ز هر سو چپ و راست ...

... در به روی خلق بگشا تا ببینی فتح باب

راندن دربان ز درگه پاسبان دولت است

لقمه بی شبه در کشکول فقر آماده است ...

... در محیط دشمن من انفعال ناکسی است

زان سرکو بهر راندن شرم آبم می کند

کاش بر بنیاد موهومی نمی کردم نظر ...

... سماجت پیشه یکسر منع را ترغیب می داند

مگس هنگام راندن بیشتر می گردد ابرامش

تلاش جاه بیدل انحراف وضع می خواهد ...

... بسیط زمین عنبر افشان کند

سخن راندن نغز کار من است

سخن در جهان یادگار من است ...

... سفیهانه بر ما چه خندی چو گل

فرو ماندم از راندن پاسخش

بدزدید شرمم نگاه از رخش ...