نهاد طبع لطیفت چه گوهری است کزو

هزار دریا در لحظه یی همی زاید

روان بمجلس مانوس او بیاراید ...

رسید کان مروت بقعر گوهر جود

رضا بن دین دریای مکرمت محمود

سخی کفی که سر بعد چار عنصر را ...

... که باد طالع تو حاصل قران سعود

تو باد رحمتی و صدر پاشه دریاست

بسعی باد ز دریا وفا شود مقصود

بپای مختصران نیست پای دانش تو ...

... نه چنان لنگری است کز سبکیش

همچو دریا بباید آشفتن

گر بخدمت رسد بجای آرد ...

... نه سپهر از اختر مسعود اوست

هفت دریا جرعه یک جود اوست

ای به رتبت ز آسمان پیش آمده ...

... کان فر به کیسه درویش آمده

قهر و لطفت نحل را دریافته

نوش او همسایه نیش آمده ...

... نیست الا نام تو بنگاشته

خصم تو یک قطره از دریای توست

لقمه ی تیغ نهنگ آسای توست ...

... در شان خستگان عنا مرهم کرم

دریا گه سخا زغلامان دست اوست

در روی مهر طبع کرم پای بست اوست ...

... شک نیست که همچو عقل والا گردی

تو از سر ابر در بن دریا افت

چون قطره مگر لؤلؤ لالا گردی

... در هر سخنی چو چشمه آب مجوش

دریا گردی گر بنشینی خاموش

گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی

دانم زچه در پی هوا و هوسی ...

... پنداشت رسد به منزل وصل تو زود

گامی دو سه رفت راه را دریا دید

چون پای درو نهاد موجش بربود

... با ناموزون بساختن موزونی است

دریا صفت آی تا مکدر نشوی

دون القلتینی همه جای دونی است

گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی

دایم زچه در پی هوا و هوسی ...

... نیکی و بدی به خصم خود گردد باز

تو نیکی کن و گر به دریا فکنی

دریاش به موج بر تو اندازد باز

اشکم ز دو دیده تا به دریا برسد

این ناله من تا به ثریا برسد ...

... گر او از گوشۀ چشمی نظر بر عبهر اندازد

اگر چه نیست دریای غمش را هیچ پایانی

مبادا آنکه او ما را ازین دریا براندازد

... خرابی از سپاهان دور بادا

که زرین رود بی دریا کش آمد

... مثل تونه چشم دید و نه گوش شنید

گر سایۀ تیغ تو فتد بر دریا

در حلق صدف لعل شود مروارید

... می گوید به هر دم خرد انگشت گزان

هندو بنگر چگونه دریا ببرید

... خود دیده و دل خاک در تست ولی

من جای تو در دوزخ و دریا نکنم

... مگر بنفشه بغیبت زبان بگردانید

که چون دروغ ز نان می کشد زبان دریا

ز نو رسیدگی ار کل تهتکی میکرد ...

... زنعمت تو تهیگاه آرزو پر شد

زبخشش تو تهی شد خزانۀ دریا

ز جادویی سر کلک تو یکی اینست ...

... برت تیر چرخ ار نباشد مؤدب

از آسیب قهر تو دریا مقعر

ز بار عطای تو گردون محدب ...