روایت است چنین از شفیعه دو سرا

جناب فاطمه ام‌الائمه النجبا

که داشت خامه در سرای عز و شرف

به بحر پرورشش داد جا چو در و صدف

ز هر صفت که کنی وصف او به حسن تمام

گرفته‌ام حبیبه از آن مخدره نام

به آستانه آن مهتر آسمان رفعت

نهاد مدت چندی سر از پی خدمت

چو در تمام صفات حسن حسن ددش

بتول بر حسن مجتبی ببخشیدش

به حارث بن ولتیده ز التفات مزید

حسن ز مرحمت ام‌حبیبه ببخشیدش

به حارث بن ولتیده ز التفات مزید

حسن ز مرحمت ام حبیبه را بخشید

به کوفه بر دو گرامی نمود و محترمش

نمود از سر تعظیم بانوی حرمش

ز یمن خدمت خیرالنسا خرد و کبار

زنان کوفه شدندنش تمام خدمتکار

زمان زمان شرف وی بر نبه بالا شد

به مصر کوفه عزیزالوجود والا شد

ولی ز دوری زینب درآن فرح غم داشت

دلی درآن همه راحت قرین ماتم داشت

همیشه لشگر اندوه بر دلش می‌تافت

به یاد زینب مظلومه نرد غم می‌باخت

مدام بود دراین آرزو که بار دگر

به پای‌بوسی زینب نهد به منت سر

میان غرفه آن خانه‌ای که ما واداشت

نشسته دیده یکی روز در تماشا داشت

که دید شور قیامت به کوفه برپا شد

میان کوچه اسیران چند پیدا شد

دو دست بسته زن چند دلکبابی دید

بهر سنان سر مانند آفتابی دید

برهنه پا و سرافتاده هر یک از اطفال

به پیش محملی و کافریش در دنبال

هر آن یتیم که کندی نمودی اندر راه

رخش ز صدمه سیلی یکی نمود سیاه

زنی مقدمه آن زنان محزون دل

نموده است چو خورشید جای در محمل

سر بریده‌ای اندر سنان برابر داشت

مدام زمزمه یا اخسا مکرر داشت

گرفته دامن او کودکی به مجز و گریست

که از گرسنگی ای عمه جان توانم نیست

چه کرده‌ایم که این آب و نان به اهل ظلام

بود حلال و به آل بنی شده است حرام

ز بس که ز آه جگر سوز خود شرر افروخت

به حال وی دل ام‌حبیبه بی‌حد سوخت

ز جای جست و به همراه چند قرص از نان

گرفت و از پی آن طفل زار گشت روان

نمود در بر زینب چنین سخن تقریر

که این دو قرصه نان ای زن اسیر بگیر

به اینصغیره بده در غمش تسلی کن

به حق من دو دعا نزد فرد یکتا کن

یکی که مثل همین طفل دل ز درد دو نیم

مباد در به در اطفال من به دهر یتیم

دوم دو چشم من افتد بدون رنج و تعب

دوباره به رقد موزون بی‌بی‌ام زینب

جناب زینب از این غم بشد دگرگون حال

به گریه گفت که ام‌حبیبه دیده بمال

ببین برای که آورده‌ای تصدق نسان

به آتش دل من از چه می‌زنی دامان؟

چون نیک ام‌حبیبه به سوی او نگریست

دو دست زد بسر و اوفتاد و زار گریست

به گریه گفت که ای بی‌بی حمیده سیر

چه حالتست؟ شود خاک عالمم بر سر!

فدای جاه و جلالت جلال جاه تو کو

پناه عالمیان ملجا و پناه تو کو

تو در مدینه دل شاد و کامران بودی

به پشت پرده عز و علا نهان بودی

چرا ز گردش ایام بی‌نقاب شدی

برون ز حجله عزت چو آفتاب شدی

عزیز فاطمه پس یار و یاور تو چه شد

حسین برادر با جان برابر تو چه شد

کجاست حضرت عباس ماه منظر تو

کجاست قاسم و چو نشد علی اکبر تو

قد کشیده‌ات اینقدر از چه خم شده است

سفید موی سیاهت چرا ز غم شده است

جواب داد به ام‌حبیبه زینب زار

دگر سئوال مکن دست از دلم بردار

ببین به نیزه اعدا به خاطر ناشاد

ببین به نیزه سر اکبرش که پرخون‌ست

همین سری که شده پر ز خاک خاکستر

سر حسین منست و عزیز پیغمبر

خموش (صامت) ازین ماجرا که جا نسوزد

جهان تمام از این شرح جانگزا سود